۱۳۹۳ مرداد ۱۲, یکشنبه

هژبر که آن اول‌ها بهم گفت بنویسم، ازش پرسیدم: «چی بنویسم، کسشر؟» گفت: «نه خیر همون شعر.» گفتم: «دیگه شعرم نمی‌آد...» هژبر اصرار کرده بود که همان وقت زور بزنم و یک چیزی بگویم. یک‌هویی این آمد:
حالا در انعکاس کژدم بگو چه کسی را سنگ‌ریزه بنامم
قهرمان کودک کابوسی‌ست 
که با او 
بزرگ می‌شود*
هژبر خندید. مثل احمق‌ها پرید و من را بوسید. گردنم افتاد. نوشتم «خودت رو لوس نکن بابا.» بعد ازم خواست بگویم از کجا این را گفتم. به چی فکر می‌کردم یا از چه تصویری الهام گرفتم. من هم خواستم از سر بازش کنم، گفتم «از این آپارتمان روبه‌رویی.» عینکش را جابه‌جا کرد و نگاه کرد و بعد پرسید که مگر آن‌جا چه خبر است و چی می‌بینم. خواستم از دستش خلاص بشوم. گفتم بعدا برایش مفصل می‌نویسم. این شد که فردای آن روز هژبرِ بچه مثبتِ حال‌به‌هم‌زن با یک برنامه‌ی مدون و کمی پیچیده آمد سراغم. گفت باید سه تا فایل درست کنم و سه تا صفحه ورد هم‌زمان باز کنم. یکی مال حرف زدن‌های روزمره، یکی اتفاق‌های جالبی که می‌افتد و شعرها و فوران‌های ذهنی مال لحظه برای این‌که یادم نرود و آن یکی هم مثل مسواک زدن قبل از خواب مرور اتفاقات روز باشد. برای دوتای آخری رمز بگذارم و رنگ فونت را آن قدر روشن کنم که قابل دیدن نباشد.
شب اول وقتی داشتم نوشته‌های قبلی را می‌خواندم و چفت و بست می‌زدم تازه فهمیدم که تنها کاری که می‌توانم بکنم همین است. برای گذراندن زمان تا وقتش که برسد این کار یعنی نوشتن راه چاره است و حتا چیزی بیشتر از نوشتن، چیزی شبیه بازی کردن با نوشته‌ها، جابه‌جا کردن و توی هم کردن‌شان، پاک کردن بعضی‌ها و به هم چسباندن بعضی دیگر، جوراجور نوشتن‌شان بدون هیچ مرزی، تنها جایی که توش قدرت دارم و آزادم. آن شب برای بار اول بعد از هفتم مهر خواب هم دیدم و فردا صبح چشمم را که باز کردم تا وقتی روی صندلی‌ام بنشانم‌اند هی توی ذهنم خوابم را مرور کرده بودم تا بنویسمش. نوشتمش. با همان حروف سفید نوشتم. خواب هژیر را دیده بودم. شاید بعدتر چیزی که آن روز صبح نوشتم بیاورمش این‌جا بچسبانمش اما الان نمی‌خواهم به هژیر فکر کنم به چیزی که بین‌مان بود و خوابم که باز همان بود.
ماجراهای دور و اطراف خودم آن وقت‌ها که هنوز هم مهسا نیامده بود برای خودم حال‌به‌هم‌زن بود چه برسد که بخواهم بنویسم‌شان و دوباره شب‌اش بخوانم و باهاش بازی کنم. ویزیت‌های عمو احمد بود و رفت و آمدهای پدر و مادرم و دو پرستار قبل از مهسا. برای همین آرام آرام رفته بودم توی نخ آپارتمان روبه‌رویی تا ازشان بنویسم. یعنی تنها جاهایی که مطمئن بودم همیشه به طور مداوم می‌بینم همان‌جا بود و دور و بر خودم. تمام آپارتمان چهار طبقه‌ی روبه‌رویی که من به سه‌طبقه‌اش می‌توانستم تقریبا مسلط باشم، فقط چند آدم بی‌نام و نشان بودند و چند حرکت. پرده‌ها گاهی وقت‌ها کشیده بود مخصوصا طبقه‌ی دوم که پایین‌ترین طبقه بود و زن مرتب و منظم و خانه‌داری توش زندگی می‌کرد که خیلی پرده‌ها را می‌بست فقط موقع نظافت و مهمانی پرده‌هایش کمی کنار می‌رفتند و صبح‌ها گاهی که نور آفتاب صبح خوب بود. مدام می رفت خرید. بیشتر پاهایشان را می دیدم و از کمر به پایین را. مگر می آمدند نزدیک پنجره. شوهرش صبح ها می رفت سرکار لابد و بچه هم نداشتند. پاهایش مدام این طرف و ان طرف می رفت و خم می شد و جارو می کرد. هربار هم می‌رفت خرید یک دسته‌ی گل به تناسب فصل می‌خرید. شاید برای همین اسمش را گذاشتم کلاریسا.
خوبی‌اش این بود که آشپزخانه‌های خانه‌های روبه‌رو و اتاق‌های هال و پذیرایی رو به من بودند. هرچند دلم می‌خواست تا اتاق‌های خواب‌شان را هم دید می‌زدم. اما باید قبول کرد که قلب تپنده‌ی هر خانه و کانون اتفاقات آشپزخانه است. خانه‌ی وسط یک زن نسبتا چاق است که خیلی تنبل است. بیشتر اوقات توی خانه لخت مادرزاد می‌گردد. زیاد هم در بند پرده‌هایش نیست. در بند هیچ چیز نیست. آن قدر لخت است که می‌توانم یک مثلث کوچک سیاه را وسط بدنش ببینم که گاهی می‌خاراندش. نمی‌دانم کارش چیست. ولی در هفته دو شب یک پسر کوچولوی تخم‌سگ می‌آید خانه‌اش. پس لابد طلاق گرفته و پسرک دو شب خانه‌اش است. گاهی لباس رسمی می‌پوشد با مقنعه و شلوار پارچه‌ای و می‌رود بیرون. گاهی هم سفر است. سفرهایی با همین لباس رسمی. خیلی شل و ول است. روی کاناپه‌اش لم می‌دهد و کتاب می‌خواند یا تلویزیون می بیند. اسمش را گذاشتم پروین. بچه که می‌آید سرحال می‌شود. با بچه بدوادو می‌کنند و من پنجره‌های خانه‌ی کلاریسا را دید می‌زنم که یک وقت نیاید به پروین تذکر بدهد بابت صدای پایشان. بچه‌هه خیلی شیطان است و شر. اسمش را همین حالا می‌گذارم امیررضا. از اسم‌های دو سیلابی خوشم می‌آید. اسم یا باید کم سیلاب باشد و کوتاه یا کم نیاورد از سیلاب و بخش. 
طبقه‌ی بالا هم که من به آشپزخانه و کنار پنجره‌اش مسلطم اصلا پرده ندارد. البته نور زیاد هم ندارد. یک چراغ مطالعه روی میز آشپزخانه‌اش است. نورهای غیر مستقیم دارد. خانه لخت است. مرد تنهای صاحب‌خانه هم آدم خالی‌ایست. مرد لاغری که قد بلند دارد. موهای جوگندمی و عینک ذره‌بینی. خانه‌اش تنها خانه‌ایست که بالکن دارد. گل و گیاه دارد توی بالکنش با یک صندلی فلزی. روی میز آشپزخانه‌اش که کنار پنجره قدی و بزرگ است کلی کتاب دارد و کاغذ و قلم. وقتی کار می‌کند سیگار هم می‌کشد. سیگار کشیدنش آدم را به هوس می‌اندازد. یک چیزهایی می‌نویسد بعد توی کتاب‌های مختلف می‌گردد دنبال چیزی. گاهی توی دوتا کتاب و بعد یک چیز مختصری باز می‌نویس. فکر می‌کنم مترجم است. اصلا من دوست دارم فکر کنم مترجم است. قیافه‌اش برایم آشناست. مثل قیافه‌ی آن آقای نویسنده که خودکشی کرده بود. اسمش چی بود؟ هان «نعل‌بندیان» 

یک جای پنهان دارم که هر روز از این سه نفر می‌نویسم و فقط گاهی برای هژبر می‌خوانم. هژبر می‌گوید من عاشق آقای نعل‌بندیان شدم. می‌گوید می‌رود در خانه‌شان برش می‌دارد و می‌آورد پیش من. کاش می شد توی چشم‌های هژبر نگاه کنم. کاش می شد اشک بریزم. یک کاری کنم که بفهمد برایم مهم است که آن آدمک‌های روبه‌رویی فقط سایه باشند. خودشان را نمی‌خواهم. سایه شان برای بازی من بس است. 
راستش از خودم عصبانی‌ام. چرا تا قبل از این این آدم‌ها را ندیده بودم. هرچند ...  قبل از این فقط نعل‌بندیان را دیده بودم.
@@
احساس کردم کسی پشتم ایستاده. چرتم گرفته بود. آن قدر به آپارتمان روبه‌رو نگاه کرده بودم و به جای آقای نعل‌بندیان، پروین را دید زده بودم که چشم‌هایم سوخته بود و روی هم افتاده بود. از جا پریدم. (الان یک کمی به این جمله نگاه می‌کنم و باید بگویم که اصلا تصویری که این جمله می‌سازد اشتباه است. من خودم توی خودم از جا پریدم ولی از بیرون فقط چشم‌هایم را باز کرده بودم) شنیده بودم کسانی که کور می‌شوند شنوایی‌شان قوی‌تر می‌شود یا حس لامسه‌شان. یک فیلمی بود که یک دختر ژاپنی دست نداشت و با پاهایش نقاشی می‌کرد. یادم هست هیچ وقت نتوانستم انگشت‌های پایم را به آن شکل و انعطافی که او حرکت می‌داد حرکت بدهم. حالا می‌فهمم که مجبور بود، می‌فهمم، اجبار را. حالا خودم هم مجبورم. انگشت سبابه‌ام مجبور است قوی شود و سریع. خودم هم مجبورم همه چی و همه جا را که نیستم خیال کنم. مجبورم تا هر جا که نیستم، باشم. از توی پارک و طبقه‌ی پایین پیش مادر و پدرم بگیر تا همین‌جا پشت سرم که حالا مجید ایستاده.
اول حواسش نیست که من چشم‌هایم را باز کردم. آمده تا کنار بالکن سیگار بکشد. دودش را فوت می‌کند و دود می‌رود از لای پنجره و توی هوای کوچه گم می شود. زنگ می‌زنم و می‌نویسم: سلام
حالا او واقعا از جایش می‌پرد. آهان، از جا پریدن یعنی همین. یک هو سرش را برمی‌گرداند که می‌خورد به لنگه‌ی دیگر پنجره و من روی صفحه دو نقطه می‌گذارم : با شش هفت تا پرانتز ))))). سلام می‌کند هنوز نمی‌داند روی صفحه را باید بخواند. «ببخشید مزاحم‌تون شدم. مهسا یه خرید کوچولو داشت گفت که من بیام پیش‌تون.» حرکت انگشتم را می‌بیند و تازه یادش می‌افتد و می‌خواند. «ببخشید اینا چیه؟» ای وای نمی‌داند. اسمایلی‌ها را نمی‌شناسد. می‌نویسم «هیچی فقط خندیدم. راحت باشین.» ی و ن را برمی‌گردم و حذف می‌کنم. جلوی چشم خودش می‌نویسم «راحت باش.» می‌خندد. گوش‌هایش کمی قرمز شده. یک چیزی مجبورم می‌کند که جور عجیبی باهاش حرف بزنم که برای خودم هم تعریف نشده است. با این که دومین بار است می‌بینمش ولی انگار می‌‌شناسمش. می‌نویسم: «می‌خوای بگیریش؟»
می‌خندد. سرش را می‌اندازد پایین. سیگار دیگری درمی‌آورد و باز می‌رود کنار پنجره. «سربازیم باید تموم شه. برم سر یه کاری، بعد. آره می‌خوام.»
می‌نویسم: «می‌شینه به پات؟» زنگ می‌زنم. یادش می‌آید. صفحه را می‌خواند دستش با سیگار بیرون پنجره است.
«شرمنده. همش یادم می‌ره... فک کنم بمونه. شیش ماه بیشتر نمونده. همین که پیش شماست جاش خوبه مطمئنه.»
باز  علامت خنده می‌زنم. این بار حواسش به صفحه است. می‌خندد. می‌نویسم: «منو این جوری نیگا نکن. خودم بلدم از راه به در کنمش. تازه یه پک هم از اون سیگارت بده داره الکی ‌سگ‌دود می‌شه اون بیرون.»
تعجب کرده. «بد نباشه واسه‌تون.»
می‌نویسم: «رد کن بیاد بابا.»
سیگار را با ترس و لرز می‌گذارد نردیک لبم. نفس می‌کشم به شدت هوا را می‌گیرم. دود سیگار با مخلوطی از هوا می‌رود توی ریه‌ام. راهش را حس می‌کنم از کجاها می‌گذرد. سرم گیج می‌رود. چرا هیچ وقت امتحان نکرده بودم. یادم باشد به هژبر بگویم برایم بیاورد. «بابا دس خوش حرفه‌ای هم هستی خانوم.»
می‌نویسم: «آره کجاشو دیدی.»
یک هو به خودم می‌آیم. روی این صندلی دارم لوندی می‌کنم. برای سربازمجید دارم لوندی می‌کنم. دور از چشم مهسا. « برای همین می‌گم مراقب نومزدت باش» و باز علامت خنده می زنم. مجید هم می‌خندد. حس می‌کنم خودم را خیس کرده‌ام. با چندتا هر و کر و عشوه حشری شده‌ام. خجالت می‌کشم. 
مهسا می‌رسد. قلبم می‌ریزد پایین. حس می‌کنم بهش بد کرده‌ام. نفس نفس می‌زند. پله‌ها را بالا آمده از آینه نگاهش می‌کنم خوشگل است. یعنی با این چکمه‌ها و موهای بلند زیر شالش که برق گرفته و پخش و پلا توی آسمانند دختر قشنگی است. از خودم بدم می‌آید. احمقانه است. می‌دانم.
«به به خوب گرم گرفتین با هم» و چشم غره‌ای به مجید می‌رود. می‌آید جلو با دستمال محکم می‌کشد زیر گلویم. «سیگار؟ سیگار بهش دادی مجید؟ ای بمیری. ببین می‌تونی منو از کار بی‌کار کنی.» لباسم را مرتب می‌کند. می‌پرسد: «گرسنه‌ته؟ کاری نداری؟» و بازوی مجید را می‌کشد و از جلوی پنجره دورش می‌کند.
حالم باز بد شده. می‌نویسم: « نه چیزی نمی‌خوام. برین. هر دوتون برین.»
*

یک  روزهایی فکر می‌کنی خیلی خوش می‌گذرد. از این روزها می‌ترسم چون بعدش، بلافاصله که نه اما فردایش غمگین است. انگار روز قبل خیلی دور و دروغ بوده. رویا بوده. خیال بوده. به هژبر گفته بودم دلم برای مهمانی رفتن رقصیدن و موزیک و سروصدا تنگ شده. گاهی عکس‌های خودشان را می‌آورد و نشانم می‌دهد. من هی می‌نویسم «چه باحال... لباس سمانه چه بد بوده.... این دختره کیه با احمدرضاست؟ ...» و از این سوال‌های پرت که هیچ ربطی به من ندارد و به حالم فرقی نمی‌کند. انگار فقط می‌خواهم هنوز باشم. بعد یک روز طاقت نیاوردم و نوشتم: «خیلی دلم خواست.» بعد هژبر گفت که اتاق من بزرگ است و اصلا اگر بخواهم می‌توانیم برویم طبقه پایین و یک مهمانی راه بیندازیم. گفت خرج‌اش هم با خودشان فقط مکان از من. به هیجان آمده بودم. «مکان از من» همانی بود که می‌خواستم. یک چیزی به من وصل باشد. انگار دوباره روی پایم بلند شده بودم و این طرف و آن طرف می‌دویدم تا سور و ساط را فراهم کنم.  انگار جلوی آینه ایستاده‌ام و دارم خودم را آماده می‌کنم. مچ‌بند چرم مشکی به دستم می‌بندم. ناخن‌هایم را سیاه می‌کنم. زیر چشمم را سایه دودی می‌زنم. موهایم را  صاف می‌کنم. انگشتر بزرگ آهنی‌ام را با گوشواره‌هایش می‌اندازم و سیگارم را توی کوله‌ی چرمی کوچکم با سی‌دی آهنگ‌ها و دوربین و فندکم را ته جیب شلوار جینم جا می‌دهم. 
به هوای رفتن تکان خوردم. تکان می‌خورم. هر وقت هیجان‌زده می‌شوم و یادم می‌رود تکان می‌خورم. هژبر انگار فهمیده بود. یک هفته طول نکشید. قرار شد همین‌جا اتاق خودم جمع بشویم. ده نفر بیشتر نیستیم. به مهسا گفتم مجید را هم بیاورد. گفت نه. یعنی یک طور عجیبی گفت نه. فکر کردم شاید می‌ترسد پدر و مادرم بویی ببرند. گفتم به بچه‌ها می‌گویم همه با هم بیایند طوری که مجید تابلو نباشد و اگر هم پرسیدند می‌گوییم از دوست‌های جدید است توی اکیپ پارک. 
گفتم: «واقعا تو فکر می‌کنی مادر و پدر من حالا دیگه براشون مهمه دوستای من کی‌ان؟» صورتش را برگرداند گفت «نه آخه خودم معذبم... یعنی ...» نوشتم: «بی‌خیال بچه‌های ما از دماغ فیل نیفتادن. اتفاقا بامعرفتن. حالا می‌بینی» که هژبر آمد توی اتاق. جریان را برایش نوشتم. گفت: «جدی می‌گی؟ مهسا خانوم دوس‌پسر داره؟» برایش نوشتم که دو سه باری آمده این‌جا و سربازی‌اش دارد تمام می‌شود و گفتم هوایش را داشته باشند.
هیچ کار نمی‌کردم. ولی توی دلم و سرم غوغا بود. دلشوره داشتم. اولین باری بود که خیلی از بدبختی‌هایم را فراموش کرده بودم. می‌دانستم نباید توقعی داشته باشم. نشسته بودم روبه‌روی پنجره و هیچ کاری نمی‌کردم. توی دست و پا بودم. پروین را دید می‌زدم. مثل همیشه لخت با یک زیرپوش نازک فرو رفته بود توی مبل و داشت سیگار می‌کشید. نشسته و خیره شده به یک جا. شبیه من است. بیشتر وقت‌ها. فکر می‌کنم کاش می‌شد بگویم بیاید این‌جا یک امروز را قاطی ما باشد. این‌جا هم اگر بود لابد یک گوشه گیر می‌آورد سیگار می‌کشید. لباسش لختی بود و گوشت‌های بدنش از لباس می‌زد بیرون. برایش هم مهم نبود. دلش می‌خواست هرچه می‌خواهد پوست بدنش بیشتر هوا بخورد. یک طور طبیعی بود بدنش. شاید برای مهمانی موهای بدنش را می‌زد اما فکر نکنم توی خانه. مثلا همین حالا که نشسته روی مبل الیاف زیرپوشش گیر می‌کند به تیغ‌تیغ موهایی که شاید ده روز پیش زده بود برای یک مجلس ختم و اجباری که داشت برای پوشیدن جوراب نایلون سیاه. گاهی هم با موچین می‌افتد به جان موهای پایش و می‌کندشان و آب دهانش از گوشه‌ی لبش می‌ریزد پایین روی سینه‌ی بزرگش. ببین چقدر من و پروین به هم شبیه‌ایم.
مهسا مدام می‌رود و می‌آید هی توی آینه نگاه می‌کند. مادرم سر می‌زند. هژبر هم آمده بود قبلش که تخت را ببرد بیرون که بعد دیدند بهتر است باشد چون جای نشستن ممکن است کم بیاید. موهایم را مهسا درست کرده کمی هم صورتم را آرایش کرده. کاش هژیر هم بود. قیافه‌ام عجیب شده. دلم می‌خواهد هی به خودم نگاه کنم اما دوست ندارم تابلو شود. لیلا اول از همه آمد. چندتا کتاب اسکن کرده و برایم می‌ریزد. بعدا می‌بینم‌شان الان که فرصت نیست. بعد سمانه می‌آید. بعد دانیال. دانیال که می‌آید می‌گوید احمدرضا و علی با مجید قرار گذاشته‌اند سرکوچه که با هم برسند. فیروزه و یزدان هم با هم بعد از دانیال می‌رسند. بچه‌ها اول سراغ من می‌آیند دور من حلقه زده‌اند هژبر ساقی می‌شود. لیوان‌ها را می‌دهد دستشان. همه با هم و با من حرف می‌زنند فرصت نمی شود به تک‌تک‌شان جواب بدهم. مهسا بالای سرم هوایم را دارد. می‌گوید یکی یکی حرف بزنند. حرف‌های همه‌شان حالا یادم نیست. سمانه گفت: «بچه مایه‌دار چند می‌دی رگ‌تو بزنم. دیگه وارد شدما.» اول همه یک لحظه ساکت می‌شوند و بعد می‌زنند زیر خنده من هم دو نقطه با یک عالمه پرانتز می‌زنم و می‌نویسم « هر چقد بخوای.» بعد می‌نویسم «جدی.» اما انگار این آخری را کسی ندید. کم کم از من دور می‌شوند. حالا مجید و احمدرضا و علی هم آمدند. سارا هم آخر از همه می‌رسد. احمدرضا قبلا چندتا سیگاری پیچیده. من را یادشان نمی‌رود. اول تعارفم می‌کنند. می‌نویسم: «آخرشو بدین به من فیلترو خیس می‌کنم.» موزیک تندتر شده، نور کم. با هم می‌رقصند. مهسا اول پشت من ایستاده بعد یک دور با مجید می‌رقصد. رقصش با بقیه فرق می‌کند. سمانه جلوی احمدرضا مثل مار بالا و پایین می‌رود. هژبر دارد سی‌دی‌ها را می‌گردد. هر کس می‌خواهد سیگار بکشد از جلوی من رد می‌شود. به من لبخند می‌زند و می‌رود توی ایوان. یک هو می‌نویسم. «عنا» و زود پاکش می‌کنم. هژیر آن وقت‌ها می‌گفت وسط یک مهمانی خیلی حال می‌دهد چت کنی و بروی یک گوشه و بقیه را با یک چشم دیگر ببینی. می‌گفت رفیقت هم مسخره می‌شود.  
دو لنگه‌ی پنجره باز است. می‌خواهم بروم روبه‌روی آینه تا همه را ببینم. زنگ می‌زنم. یک بار، دوبار ممتد زنگ می‌زنم. صدای کامپیوتر را تا آخر بلند می‌کنم مهسا صدا را نمی‌شنود. چند بار به من نگاه کرده اما از قیافه‌ام که چیزی نمی‌فهمد. کفری می‌شوم. باید صبر کنم صدای آهنگ قطع شود. حالا زنگ می‌زنم. مهسا می‌آید طرفم. می‌نویسم: «حواست به زنگ باشه مهسا.» می‌گوید «وا خب نشنیدم تو این شلوغی. می‌خوای بیام همین‌جا بشینم و نرقصم اصلا.» ناراحت شده. از خودم عصبانی می‌شوم. حالا مهسا دارد با هژبر می‌رقصد. یک هو می‌خندد و دستش را می‌گذارد روی شانه‌های هژبر. مجید دارد توی ایوان سیگار می‌کشد. از همه ساکت‌تر و تنهاتر است. کاش نیامده بودم این طرف. دلم می‌خواهد برگردم همان کنار ایوان با مجید حرف بزنم. زنگ می زنم. می فهمم که خیلی روی اعصابم. یک چیز اضافه‌ی اعصاب خردکن. لیلا رد می شود زنگ را چندبار می زنم. برمی‌گردد. می‌نویسم: «منو ببر کنار ایوون» چت چت است. می‌گوید «ها؟» باز حروف را بزرگ و پهن می‌کنم. نگاهم می‌کند. می‌گوید «می‌افتی پایین» گریه‌ام گرفته. «خب بنداز پایین کس‌خوارت لعنتی بی‌عرضه عن» سمانه را صدا می‌کند. سمانه می‌فهمد «لگدش زده. خیلی وقته نکشیده.» می‌بردم کنار ایوان. سیگار مجید تمام شده دارد می‌رود بنشیند. لعنت.  
بالا آوردم. دیگر برایم مهم نیست. صفحه را باز می‌کنم و می‌نویسم. حالا دانه دانه‌شان می‌آیند به من سر بزنند که حالم خوب باشد. کاش همین حالا می‌مردم. همین حالا.
××
هژبر همه را از بالکن بیرون کرد و در را بست. همه خیلی مطیع و آرام مثل بره دانه دانه از بالکن رفتند توی اتاق من. می‌دانند که همیشه رفع و رجوع  کار خود هژبر است. نه که کم بخورد یا کم بکشد اما انگار ظرفیتش بالاست. همیشه یک جای ذهنش را خالی و تمیز نگه می‌دارد برای روز مبادا. هژیر اگر بود لابد می‌گفت: «شل کن بابا... حالشو ببر. همه بچه تنگا.» هژیر می‌گفت هیچ چیزی حد ندارد. من هم قبولش داشتم. نمی‌دانم هنوز دارم یا نه الان فکرم کار نمی‌کند هنوز انگار برنگشته‌ام به روال قبل. هنوز وقت نکردم مهمانی و بعد از آن را توی ذهنم تجزیه و تحلیل کنم و یک نتیجه برای خودم بگیرم. یک نتیجه که زودتر برساندم به چیزی که می‌خواهم.
لگد خورده بودم. باید می‌دانستم که احمدرضا همیشه یک چیزی با خودش می‌آورد که همه بِبُرّند. خودش می‌کارد. تخمش را برایش می‌فرستند از کجای برزیل. توی چند جفت جوراب که دایی‌اش سالی یک بار با کتاب و سی‌دی با دقت می‌گذارد توی یک جعبه و اسم مادر احمدرضا را که حالا یادم نیست می‌نویسد رویش و یک جون کنارش. یک نامه می‌گذارد تویش و به خواهرش می‌گوید جوراب‌ها را برای احمدرضا فرستاده. تخم‌ها پرورشی‌اند و انگار جهش یافته. احمدرضا هم استاد شده توی کاشتن. توی انبار پشت‌بام‌شان که کتاب‌های کنکورش را یک زمانی گذاشته بود ردیف گلدان‌هایش را چیده. بالای سرشان لامپ روشن کرده و یک هواکش با دانیال روی سقفش کار گذاشته‌ بودند. موسیقی می‌گذاشتند و همان‌جا گیاه‌ها را بخوری می‌کردند با محصولات قبلی. خودش می‌گفت عصاره‌ی دود قبلی‌ها به این یکی‌ها که جدیدند جرات می‌دهد و فضا را برایشان نرم می‌کند. حالا این کسخل معلوم نبود که چی داده کشیدیم.
مهسا توی بالکن لباسم را درآورده بود که رویش بالا آورده بودم. موقعی حواسم جمع شد که یک حوله‌ی سرد را می‌کشید روی تنم. شنیدم که به هژبر که داشت کمکش می‌کرد گفت: «آقا هژبر تو رو خدا مامانش نفهمه. برام بد می‌شه‌ها.» و هژبر هم خیلی مهربان گفته بود نگران نباشد و برود به مهمان‌ها برسد. من یک چیزی توی دلم گذشت. یک فحشی به مهسا مثل جنده. هنوز هم کمی سوتم ولی یادم هست فازم چی بود. رفته بودم توی نخ هژبر و مهسا. می‌خواستم مهسا را بزنم. حالا دارم فکر می‌کنم چرا ما دخترها از دست همدیگر عصبانی می‌شویم. احمق ماجرا هژبر است. من حسود شدم، به هر کی دست دارد پا دارد اسکیت می‌کند کشدار حرف می‌زند  لبهایش را قلوه می‌کند هرچند خودم این کارها را نمی‌کردم اما بدم نمی‌آمد اگر حالم خوب شد این کارها را هم امتحان کنم. حالا اما عصبانی‌ام. بهانه‌ام این است که مهسا دارد مخ هژبر را می‌زند و هژبر هم ساده است و گول می‌خورد. خب نباشد. خاک بر سر نباشد. جلوی لوندی این دختره ضعیف نباشد. نباش هژبرجان. مثل برادرت باش. اگر این‌ها را خواندی بدان که هژیر اگر می‌دانست دیشب توی مهمانی چه گهی خوردی با یک مشت فکت را خرد می‌کرد. از بس احمقی.
هژبر یک ملافه رویم انداخت و گفت: «بهتری؟» 
نوشتم: «تو که خیلی بهتری.»
چیزی نگفت و من نوشتم: «شق کردی هژبر جون؟»
آمد جلویم زانو زد. توی چشم‌هام خیره شد. پلک‌هام را روی هم گذاشتم که نبینمش. «چی می‌گی طناز؟» صداش می‌لرزید و بلند بود. تف تو روح من. چی بود بهش گفتم. انگار بعدش هم بهم گفت حالم خوب نیست و اشکالی ندارد و باز همان هژبر مهربان چیزفهم. هژبری که عصبانی نمی‌شود و سعی می‌کند حال همه را بفهمد. گفت هوا خوب است همین‌جا کمی بمانم تا بهتر شوم. وقتی رفت دیدم باز دارد حالم بد می‌شود. باید حواسم را پرت می‌کردم. هی داشتم گیر می‌دادم به خودم و این‌که چرا چشم ندارم روال عادی زندگی آدم‌ها را ببینم. چرا این حال شدم و دلم برای مجید می سوخت ته همه‌اش. یادم افتاد که خیالش با بودن مهسا این‌جا راحت است. مجید هم یک احمق دیگر. مجید بهش می‌خورد جوانی‌های آقای نعل‌بندیان باشد. یادم افتاد به پنجره‌ی طبقه‌ی نعل‌بندیان. توی ایوانش نشسته بود. قلبم ریخت پایین. همه چیز را دیده بود پس. اصلا نگاهش روی من بود. چراغ بالای سرش روشن بود و یک کتاب دهان باز روی لبه‌ی بالکن‌اش بود. سیگار می‌کشید. داشت مستقیم روبه‌رو را نگاه می‌کرد. زنگ زدم ببینم می شنود. یا عکس‌العملی چیزی نشان می‌دهد یا نه. دست تکان داد. حس کردم دلم را که هری ریخت پایین. مثل وقتی ماشین با سرعت زیاد از روی بلندی خلاص می‌کند و می‌آید پایین و شتاب می‌گیرد. من هیچ کاری نمی‌شد بکنم. صفحه‌ی تازه‌ای باز کردم و نوشتم:
"سلام مسعود. من خیلی دلم می‌خواهد مسعود باشی تو و فرنگیس باشم من. دلم می‌خواهد مرا نشانده باشی و هرشب مجمعی را با ودکا و خیارشور و کالباس و چند پر گوجه فرنگی پر کنی و با همان پیژامه‌ی خاکستری و عرق‌گیر رکابی‌ات بیایی بنشینی کنارم. ماهیچه‌های گوشتالوی پایم را نیشگون بگیری و سرت را لای سینه‌ام فرو کنی و مست کنیم. من با زیرپوش ساتن صورتی برایت برقصم. مثل فیلم‌های قدیمی که یک حرکت را هی مدام چندباره و چند باره تکرار می‌کردند. با هم می‌خوابیدیم. یک بار تو روی من بودی و یک بار من روی تو. تو صدای من را دوست داشتی. صدای جیغ‌هام را. من هم دلم خوش بود به همان یک صدای آه بلندی که با یک ضربه توی من از حنجره‌ات بیرون می‌دادی. صبح موهای من لای خیارشورهای پلاسیده بود و سر تو روی پستان راست من. صدایت می‌کردم کشدار: «مسسسعود پاشو دیرم می‌شه.» تو موتور داشته باشی و مرا بنشانی ترک خودت سر میدان پیاده‌ام کنی بروم بیمارستان به بهیاری و تمیز کردن زیر مردم. تو هم سیگار بخری و برگردی همین خانه طبقه‌ی چهارم به ترجمه و نوشتن و سیگار کشیدن."

خیلی ساعت گذشته بود و من لرزم گرفته و آقای نعل‌بندیان آمده بود زنگ خانه‌ی ما را زده بود که دخترتان توی ایوان مانده و دم صبح است. مادر و پدرم آمده بودند بالا و بی‌توجه به اوضاع اتاق اول من را آورده بودند توی اتاق که گرمم شد و از توی آینه دیدم هژبر را که گیج و هول شده و دنبال شلوارش می‌گردد و مهسا سرش را کرده زیر لحاف. سمانه یک گوشه بود و سیگار می‌کشید و دانیال روی یک مبل دراز کشیده بود و پایش روی میز جلویش دراز بود. خوابِ دیشب خواب عجیبی بود. مادرم صبح داشت اتاق را با کمک کارگر جمع می‌کرد و با صدای بلند گفت: «یادم باشه برم از آقای همسایه‌ی روبه‌رویی، اسمش چی بود؟ یادم نیست. باید برم تشکر کنم. این دفعه هم بهش مدیون شدیم.»
و پدرم خندید که: «حالا صبر کن. تا سه نشه بازی نشه.»
«زبون‌تو گاز بگیر.»
من هم آرام‌تر شدم و این شرح ماوقع را نوشتم. 
××
فقط من می‌دانم که هیچ چیز این قدر جدی نیست. فقط من همه چیز را مسخره می‌دانم. مادر و پدرم گاهی درباره‌ی یک موضوع آن قدر جدی و مفصل حرف می‌زنند که من فریاد می‌زنم. یعنی همین طوری بی صدا که نشسته‌ام ولی دارم فریاد می‌زنم. انگشت سبابه‌ام را روی یک حرف می‌گذارم و همین‌طور می‌گذارم تایپ شود. صدای جیغ و فریاد همین است دیگر تکرار یک هجا با صدای بلند. بانمکش این‌جاست که حالا و روی این ویلچر، لمس و بی‌حرکت و بی‌صدا، برای من حق بیشتری قائل‌اند  از جهت تصمیم‌گیری و مدام نظرم را می‌خواهند و جلسات خانوادگی را توی اتاق من برگزار می کنند. 
بعد از مهمانی یک روز مادر و پدرم هر دو آمدند نشستند کنارم و حرف زدند و حرف زدند که وسط حرف‌ها پدرم یکی دو بار پرسید: «دخترم کجا رو نگاه می‌کنی؟» و «حواست به ما هست؟» و همان چند لحظه آقای نعل بندیان رفته بود پشت در خانه‌ی پروین و دیگر ندیدم چی‌شد. پروین مثل همیشه لخت بود و طول کشید تا برود جلوی در. پدر و مادر من هم داشتند درباره ی مهسا تصمیم می‌گرفتند. بماند یا برود. جمله‌ی «فرقی نمی‌کنه برام. مهم نیست اصن.» را کپی کرده بودم و با هر سوال‌شان می‌چسباندمش روی صفحه. درشت و خوانا و بزرگ و دیگر چیزی نمی‌نوشتم تا بلکه زودتر بساط شان را جمع کنند و بروند. واقعا هم بود و نبود مهسا برایم فرقی نمی‌کرد. ازش عصبانی نبودم.
حکایت هژبر اما فرق داشت. خودش هم می‌داند. اگر این‌ها را بخواند که فکر نکنم دیگر بدهم بهش بخواند، لابد یادش می‌افتد که یک شب لیلا قرار بود برایم متادون بیاورد و تمامش کنم. با هژبر توی پارک منتظر بودیم. بهش گفته بودم لیلا قرار است برایم کتاب‌های تمرین کنکور بیاورد و هژبر با من نشسته بود که تنها نباشم. هوا سرد بود. توی خودم مچاله شده بودم روی جدول و کونم یخ بسته بود و فکر می‌کردم این قدر که دارم از سرما می‌لرزم و غر دارم، بهم نمی‌خورد که بخواهم تمامش کنم و هنوز آن‌قدر لوسم و بی‌چاره و جان‌دوست که از خودم ناامید شده بودم. از بیچارگی خندیده بودم. هژبر یک هو پرسیده بود: «بین تو و هژیر شکراب شده؟ کات کردین؟» و زد توی خود خود خال وسط دوتا ابرو. من فکر کرده بودم به هر حال قرارم با خودم این است که تمامش کنم. دلم نمی‌خواهد دلیلم مسخره باشد و بعد بگویند خودش را کشت چون عاشق شده بود و از این مزخرفات. درجا همه چیز را برای هژبر تعریف کردم. می‌دانستم دوتا برادر با هم خیلی فرق دارند و دعوای زیرپوستی هم دارند حتا بدجنس هم شده بودم که شاید هژبرِ «نایس و مهربون» برود یکی بخواباند زیر گوش برادرش. تاکید هم کردم که تقصیر خودم بود که خودم را نگه داشته بودم به این دلیل احمقانه که باید کسی باشد که دوستش دارم. من هژیر را دوست داشتم. مثل بت بود برام، مقدس و در اوج همه چیز. فکر می‌کردم برای یک ماموریت بزرگ انتخابش کردم. فکر می‌کردم اگر اولی او باشد دیگر هیچ کس از او پایین‌تر و داغان‌تر و بی‌شعورتر نخواهد بود. این‌ها همه تا لحظه‌ای بود که با زانوهایش توی ران‌های من فشار می‌داد و یک دستش کنارم بود یکی هم سیگارش را گوشه ی لبش محکم کرده بود و رفته بود آن پایین و سر آن جایش را روی مال من می‌چرخاند و می‌لغزاند و می‌گفت: «پرده‌ی بکارت رو باید با خون و خشونت پاره کرد و انتقام همه‌ی زنا رو از خدا گرفت.» و بعد من از درد بی‌هوش شده بودم. هژبر سرش پایین بود و من که بدون مکث و تند برایش تعریف می‌کردم داشت با یک سنگ و دوتا برگ سوزنی خشک کاج روی زمین ور می‌رفت. دوتا برگ را مثل لوزی می‌گذاشت و سنگ را میان لوزی می‌گذاشت یا سنگ را نوک برگ می‌گذاشت مثل سر آدم می شد با برگ دیگر هم پا درست می‌کرد و آدمک انگار از یک جایی پرت شده باشد دست‌ها و پاهاش رو به بالا بودند.
تمام که شد دماغش را بالا کشید. با صدای گرفته گفت: «تو تخت من بودین. ملافه خونی شده بود. خودش نشونم داد گفت پریود شدی ناناز. منم گفتم شاید شده باشم.»  خندیدم. هژبر هم خندید. بعد گفتم می‌خواهم تمامش کنم. پرسید که سر همین ماجرا؟
گفتم: «هم نه هم آره. دیگه هژیر رو دوس ندارم. اون وقت هنوزم فکر می‌کنم بهترین آدم دنیاست. یه چیزایی می‌فهمه که بقیه نمی‌فهمن. اصلا نمی‌تونن بفهمن. حتا همین بچه‌های خودمون. پس دیگه فایده نداره. دیگه نمی‌تونم پیش تنها آدمی که قبولش دارم باشم چون دیگه دوستش ندارم پس دیگه فایده نداره.»
هژبر گفت: «می‌فهمم چی می‌گی ولی قبول نمی‌کنم از هژیر بهتر نیست. مگه تو چندتا آدم دیدی؟»
داشتم فکر می‌کردم این از حسادت بین شان است که بزرگ بودن هژیر را نمی‌بیند. گفتم: «به هر حال برای من این‌طوره. شاید تو...»
نشد حرف بزنیم لیلا آمده بود و یک کیسه و چندتا کتاب هم دستش بود. از من پرسید: «کی؟» 
هژبر را نگاه کردم و به لیلا گفتم: «بهش گفتم. نمی‌دونم و نمی‌گم. حوصله ندارم لوس بازی دربیارین.» و به هژبر نگاه کردم. لیلا همان وقت که بهش گفته بودم گفته بود که به تصمیم من احترام می‌گذارد فقط نباید کسی بفهمد متادون را او آورده. از هژبر هم همان‌جا قول گرفت. بعدش هم رفت. با هژبر پیاده آمدیم سمت خانه. برف ریز شروع شده بود. اولش سه چهار دانه ی سبک توی هوا می‌چرخید ولی بعد تند شد. هژبر برایم یک چیزهایی از هژیر گفت. گفت که همیشه کم می‌اورده جلویش. همیشه شلوغ و پر سر و صدا و باهوشه او بوده و هژبر کند و ساکت و چاق‌تر بوده. می‌گفت هژیر برای او هم بزرگ و بت بوده. یک برادر بزرگ‌تری که همیشه می‌خواسته شبیه‌اش شود اما اصلا انگار گروه خونی‌شان هم با هم فرق داشته. «واقعا هم فرق داشت. بچه بودم خورده بودم زمین پام بریده بود و خون ازش می‌رفت. هژیر تونست به من خون بده اما من گروه خونی‌م هم به درد نخور بود همیشه.» و سرش را انداخت پایین و من یک هو موهایش را به هم ریختم به بهانه ی تکاندن برف. دلم برایش سوخته بود. حالش را می فهمیدم. عشق و ستایش و نفرت و عدم اعتماد به نفس زیر سایه‌ی هژیر. یک هو فکر کردم هژیر آن طوری که با من خوابیده بود که بیشتر شبیه تجاوز بود تا عشق بازی توانسته بود اعتماد به نفس مرا هم بگیرد. 
آن شب من و هژبر مثل دوتا کاغذ مچاله نشستیم روی لبه‌ی جدول و سیگار کشیدیم. شیشه‌ی متادون را گذاشتم همان جا کنار جدول. دلم می‌خواست یک زهری به هژیر بریزم و انتقام خودم و هژبر را ازش بگیرم بعد هر بلایی شد سر خودم بیاورم. کف دستم را چسباندم به کف دست هژبر و بهش گفتم: «خیلی چاکرتم.» و رفتم بالا توی اتاقم و فکر کردم دوست خوب از عشق هم بهتر می‌شود گاهی.
برای همین حالا حکایت هژبری که روی تخت من با پرستار من می‌خوابد، حتا توی مستی و نئشگی با بقیه فرق می‌کند. حالا واقعا تنهام.
××
آقای نعل‌بندیان کتاب ترجمه می‌کند. کاش با هژبر آشتی بودم و بهش می‌گفتم تا کَفَش می‌برید. با هژبر قهر نیستم اما خودش بعد از آن شب زیاد دم‌پر من نمی‌پلکد. به درک. مهم این است که من درست فهمیده بودم. یعنی من آدم نود و چند درصد ناتوانی هستم که قدرت تخیل بالایی دارم که شبیه به حقیقت از آب درمی‌آید. خب که چه؟ نعل‌بندیان خیلی وقت پیش‌ها یک کتاب مبانی فلسفه ترجمه کرده بود و حالا هم فقط برای کودک و نوجوان رمان‌های شاد ترجمه می‌کند. توی همین دیدار اول‌مان رویم نشد بگویم که وقتش را دارد تلف می‌کند ولی این‌طوری که رابطه‌ی ما دارد پیش می‌رود، فکر کنم دفعه‌ی بعد بگویم.
بعد از آن شب انگار مادر و پدرم برای تشکر رفته بودند دم در خانه‌ی نعل‌بندیان. از حال من پرسیده بود و آن‌ها هم ازش دعوت کرده بودند. هفته‌ی بعدش هم آمد و توی اتاق من بود. به همین سادگی. درست روبه‌روی من. قلبم می‌زد و لابد گونه‌هام داغ شده بود. قبل‌ترها که این طوری می‌شدم. هژیر که یک شب بالای همان تپه که جمع می‌شدیم یک‌هویی میان یک سکوت طولانی بهم گفت: «خیلی دوست دارم بخندی.» گوش‌هام داغ شد. یک جوری که خود هژیر هم گفت انگار تب کرده‌ام. دستم رو شده بود. بدتر از آن وقتی برگشتم خانه دیدم شورتم خیس شده. بدم آمده بود از خودم. حالا هم اگر تب‌دار باشم از خودم بدم می‌آید. دوست ندارم بقیه بفهمند من از این آدم برای خودم چی ساخته‌ام. نعل‌بندیان اما اصلا به روی خودش نیاورد. شاید هم نفهمید. توی آینه که قرمزی گونه‌هام معلوم بود. حالا داغی‌اش را خودم حس نمی‌کردم. کاش دستش را می‌گذاشت روی صورتم. دست‌هایش لاغر و استخوانی و انگشت‌هاش کشیده بود و کمی بی‌قواره. میان انگشت اشاره و کناری‌اش روی بند اول تیره بود. مال آدم‌های پرسیگار. سبیل‌هاش هم به زردی می‌زد. چشم‌هایش مهربان بود. مهربان و غمگین. و سیب گلویش. واقعا چی می‌توانم بگویم از سیب گلویش الان که دارم فکر می‌کنم می‌بینم از همه چیزش مهم‌تر همان تکه سیب توی گلو مانده بود که از همین بالکن هم انگار همیشه می‌دیدمش. بالا و پایین رفتنش را. اصلا نبض زندگی‌اش و فکرهایش داشت همان‌جا می‌زد. از آن سیبِ گلو، نعل‌بندیانِ وجودش ساخته شده بود حتا.
نوشتم برایش که: «عرق‌گیر رکابی‌ای که توی خونه می‌پوشین از زیرِ پیرهن‌تون معلومه.» و یک :) هم کنارش که زهرش را بگیرد. او هم دقیقا مثل همان :) لبخند زد. سرش را آورد جلو و گفت: « همه‌اش از تنبلیه وگرنه که من دیگه عرق نمی‌کنم اون‌قدرا.» حس کردم چقدر لوس و مزخرفم در مقابلش. باید اعتراف کنم از روزی که خواستم خودم را خلاص کنم قدرت و جسارت عجیبی پیدا کردم که بابتش همه‌ی آدم‌ها حتا هژیر که مثل خودم بود، پیش چشمم کوچک و حقیر شده بودند. این اولین بار بود که می‌دیدم چقدر کم هستم. چقدر لوسم. چقدر این دستگاهی که من دارم و بقیه ندارند معناش همان لوسی و دخترِ یک باباجونِ پزشک بودن است و چقدر نعل‌بندیان دارد دلش می‌سوزد. چقدر ممکن است آدم‌ها فکر کنندکه: «دختره خب هرچی می‌خواست براش فراهم بود. همه‌چی دلش رو زده بود لابد گفته یه خودکشی‌ای هم بکنم ببینم چطوره.» مورمورم می‌شود وقتی این چیزها به ذهنم می‌آید. آن روز هم نعل‌بندیان این حس را بیشتر کرده بود. کم آورده بودم.
مهسا هم مثل آب اماله می‌رفت و می‌آمد و عشوه می‌ریخت و به بهانه‌ی شربت و میوه و پذیرایی چاک پستانش را توی دهن نعل‌بندیان می‌کرد. عنتر نمی‌فهمید این یکی بندش شل نیست مثل هژبر و شاشش کف نکرده. این از آن‌هاست که شق کند صاف می‌رود حمام یا دست‌کم زنی را دارد که یک جایی خانه‌ای دارد و تک و توک مردهایی مثل نعل‌بندیان این‌طوری خرجش را می‌دهند و خیال‌شان راحت است که نه جنده است و هرز می‌پرد و نه آویزان‌شان می‌شود بعد مدتی. نشانده‌اندش یک جا با یک بچه احیانا و کمک‌حالش هم هستند. این‌ها همه را توی کتاب‌ها و داستان‌های آن زمان خوانده‌ام. اما می‌دانم که درستش هم همین است. دلم می‌خواست همان‌جا این‌ها را به مهسا می‌گفتم. می‌گفتم که تکلیفش را با سرباز‌مجید روشن کند و بیشتر از این انسان باشد.
نعل‌بندیان داشت این‌پا و آن‌پا می‌کرد که برود. وضعیت مریضی داشت. آدمی که این‌قدر آرام و یلخی توی خانه‌‌ی خالی و بی‌چیزش می‌گشت حالا این‌جا توی این سه‌طبقه خانه و پرستار و آدم‌های این‌طوری معذب بود لابد. نمی‌خواستم  زود برود. گفتم یک حرفی بزنم که قلابی باشد و نگه‌اش دارد. پس برایش گفتم، همه چیز را. حتا اسمش را. گفتم نمی‌خواهم هیچ‌وقت به اسم واقعی صدایش کنم. خنده‌ی عجیبی کرد. بعد بردمش توی بالکن. حرف‌هایم را می‌خواند و بالا را نگاه می‌کرد. خودش را خم کرده بود تا صورتش هم‌باد صورت من بشود و زاویه‌ی نگاهم را ببیند. برایش نوشتم: «واقعا باید عذرخواهی کنم. اما چاره‌ی دیگه‌ای ندارم. کارهایی که می‌تونم بکنم خیلی کمه.» خندید و گفت که از طرف همسایه‌ها نمی‌داند چی بگوید ولی از طرف خودش سعی می‌کند هیچ وقت پرده‌هایش را نکشد و بیشتر موقع‌ها کنار پنجره باشد. برایش نوشتم که: «گمونم من همسایه‌هاتون رو از خودتون بهتر بشناسم. )» و از کلاریسا و پروین هم گفتم. نوشته‌ها را نشانش ندادم. گفتم یک چیزی مثل داستان تخیلی دارم می‌نویسم. پرسید می‌تواند بخواند یا نه. 
روی صفحه چندتا نقطه گذاشتم و ^%$#* . گفت: «اصرار نمی‌کنما. کاملا راحت باش.» و آن‌جا بود که گفت مترجم است. دهانم مثل همیشه باز مانده بود و چشم‌هایم بی‌حالت اما از تو تکانی خورده بودم که مثل ضربه‌ی یک گلوله توی دل یک اعدامی بود وقتی پرتابش می‌کرد به عقب‌تر و می‌انداختش روی زمین. باز گفت: «رمان ترجمه می‌کنم برای بچه‌ها و نوجوونا. رمان‌های شاد و جذاب. خودم انتخاب می‌کنم.» بعد خندید و گفت: «تازه عباس نعلبندیان رو هم می‌شناسم. نمایش‌نامه خوندم ازش، دوران دانشجوییم.»

۱۳۹۳ تیر ۶, جمعه

×
 خوابیده روی برانکارد آوردنم. فقط سقف را می‌دیدم اما می‌فهمیدم کجای خانه‌ایم؛ از روی سقف یا زمانی که از چند پله تا راه‌پله‌ی بعدی می‌گذشت و برانکارد دور می‌زد و من بالاتر می‌رفتم. سقف دور و نزدیک‌ می‌شد و منظره چراغ‌های سقفی یا گچ‌بری‌ها گم و پیدا. آن وقت فکر نمی‌کردم این تصویر‌ها را دیگر نمی‌بینم یا به ندرت می‌بینم. دیوارها و سقف که زرد و سیاه شد، فهمیدم آن‌جا اتاقم است. دو روز دراز کشیده بودم و مادرم غذا را با قاشق توی حلقم می‌ریخت تا با سر و صدا‌هایی فهمیدم که دارند شکل اتاق را عوض می‌کنند.
این یک صفحه است. صفحه‌ی کامپیوتر که انگشت سبابه‌ام، که حالا تمام زندگی‌ام شده، روی آن ضربه می‌زند. حرف‌ها مثل شته‌های سبز درختی ظاهر می‌شوند و به هم می‌چسبند. رنگ حرف‌ها را خودم سبز کردم تا از دور معلوم نشود. برای نوشته‌هایم اسم رمزی هم گذاشتم. طبیعی است که نخواهم پدر و مادرم آن‌ها را پیدا کنند و بخوانند یا پرستارم.
نوشتن این طوری خیلی سخت است. طول می‌کشد اما من زمان دارم، خیلی زمان دارم. به اندازه تمام روز و شبش این جا نشسته‌ام، سرم خمیده و گاهی آب دهانم از گوشه لبم سرازیر می‌شود روی یقه‌ی سفید پیرهنم که از گوشه‌ی چشم می‌بینمش؛ انگار آن قسمت آهار خورده، با تف و رنگش هم دیگر سفید یخچالی نیست سفیدی است که انگار زردی شاش‌مانندی رویش دوانده شده.
×
آن‌ها که خودشان را می‌کشند حتما بدبختند و شوربخت‌ترین آدم‌ها از میان کسانی که خودکشی می‌کنند، آن‌هایی هستند که زنده می‌مانند و از میان آن‌ها، کسانی که این طوری ناتوان می‌شوند یا مثل هژیر. هژبر برادر هژیر، یکی از دوستانم می‌گفت که برای هژیر دیگر فرقی نمی‌کند که با چند قرص و چه طور، به جای مرگ رفته است توی کما اما برای مادر و پدرشان خیلی فرق می‌کند و هر روز بحث این است که کاش تعداد کمتری خورده بود، یا قرصی از نوع دیگر خورده بود یا دست کم اگر واقعا می‌خواست خودش را نابود کند، از روش دیگری استفاده می‌کرد و هژبر هر قدر به‌شان می‌گوید که این حرف‌ها فایده ندارد به خرج‌شان نمی‌رود.
ماه پیش که من از بیمارستان آمدم خانه، هژبر دو روز بعدش آمد دیدن من. مادر و پدرم به هژبر به چشم یک متخصصِ امور خودکشی نگاه می‌کردند. نمی‌دانم از چیزی خبر داشتند یا نه، اما مدام از هژبر راجع به هژیر و شرایطش می پرسیدند و مادرم مدام می‌گفت: «آخه چرا؟ هژبر جان تو می‌دونی چرا؟»
وقتی بالاخره تنها شدیم، هژبر رو به روی من نشست و گفت: «خیالت راحت. من خوب می‌فهممت. شانس نداشتی تمومش کنی. مامان بابات خوشحالن که نمردی ولی حال خودت...» بعد آمد جلوتر و انگار دستم را گرفت، مثل فیلم‌ها.
«حالت افتضاحه چون دیگه نمی‌تونی بلایی سر خودت بیاری در حالی‌که الان بیشتر از هر کس دیگه‌ای توی دنیا، حق داری خودت رو بکشی و فکر نکن من این رو می‌فهمم پس بهت کمک می‌کنم، نه من و نه هیچ کس دیگه کمکت نمی‌کنه.»
و بلند شد رفت.
*
«دخترجون نترس، دخترجون نترس. دخترجون بمون... بمون... با من بمون.»
نشسته چرتم گرفته بود که باز با این صدا از جا می‌پرم. روزهای اول دنبال صاحب صدا بودم اما الان عادت کردم، توی مغزم است. پدر و مادرم نگرانم می‌شدند. نگاهم می‌کردند و با این‌که می‌دانستند نمی‌توانم حرف بزنم، از من سئوالات احمقانه می‌کردند. «چی شده؟» «چیزی می‌خوای؟» «گرسنه‌ته؟» و من حتا تخم چشمانم را تکان نمی‌دادم. بعدتر، دو هفته بعد پدرم که تمام اخبار پزشکی روز را دنبال می‌کرد این دستگاه را سفارش داد. چیزی مثل یک تبلت اما با امکانات اضافه و کاربرد راحت‌تر. یک صفحه‌ی خیلی حساس که انگشت اشاره‌ام رویش حروف را تایپ می‌کند. پدرم با افتخار می‌گفت نمونه‌ی کامل چیزیست که استیون هاکینگ دارد. بعد از این که این را گفت دیگر گوشم چیزی نشنید. تصویر تنها باری که این آدم را توی تلویزیون دیده‌ بودم جلوی چشمم آمد. با بچه‌ها بودیم. سیگاری کشیده بودیم و بالا بودیم. حواس‌مان جمعِ ایده‌ی سیاه‌چاله‌هایش شده بود. ترسناک بود. زندگی طولانی. زیرچشمی هژیر را نگاه کردم ببینم چه حالی شده. عصبانی بود. حتا به نظرم آمد دارد دندان‌هایش را به هم می‌سابد. از جایی که دیگر نفهمیده بودیم یعنی چه، خندیده بودیم و مسخره کرده بودیم و بعد احمدرضا ادای هاکینگ را درآورده بود. دست‌هایش را کج کرده بود و انگشت‌هایش را هر کدام به سمتی سیخ گرفته بود. استیون هاکینگ پشت احمدرضا بود توی تلویزیون. ما می‌خندیدیم.

روزهای اول دستگاه من حروف فارسی نداشت بعد هژبر یکی از دوست‌هاش را آورد که وارد بود و برنامه‌ای نصب کرد تا فارسی بنویسم. بعد همه چیز انگار روال خودش را پیدا کرد. حالا هر کسی با من حرف می‌زند جوابش را روی صفحه می‌نویسم. بعد باز توی تنهایی برای خودم می‌نویسم و از آن‌جا به فکرم زد که این‌ها را برای خودم بنویسم؛ چیزهایی که یادم می‌آید، چیزهایی که می‌بینم و حتا چیزهایی که نمی‌بینم اما خیال‌شان می‌کنم. رمز گذاشته‌ام برای بعضی‌هایشان طوری که هیچ کس نتواند بخواندشان. گاهی تک و توک شعر و نوشته‌هام را به هژبر نشان می‌دهم.
حالا یک ماه از آن روزها گذشته و تنها چیزی که از تمام دنیا، دنیایی که حالا برای من تا این اندازه محدود است، باقی‌مانده، فقط نشخوار خاطرات است و بس. خاطراتی که باید حفظ‌شان کنم. برای پدر و مادر و پرستار و آدم‌هایی که مرتب می‌آیند و می‌روند، این دستگاه فقط راهی است که بتوانم باهاشان حرف بزنم. تنها چیزی‌ست که از من باقی می‌ماند و بزرگ‌ترین.
×
من بودم هژیر بود و هژبر برادرش، سمانه و لیلا هم همان دور و بر اسکیت می‌کردند. سمانه مچ‌بند چرمی سیاهش را که میخ‌های نقره‌ای داشت، بسته بود روی باند و گازِ دور مچش و تا یک دور می‌زد و جلوی ما می‌رسید، مشتش را بالا می‌آورد رو به ما. هژبر می‌خندید و برایش سر تکان می‌داد. هژبر باهوش‌مان است، چیزفهم‌مان. فقط هژبر می‌داند که من شعر می‌گویم. گاهی برایش می‌خوانم. یک وقت‌هایی جمع می‌شدیم روی تپه‌های کنار اتوبان، کنار یک تخته سنگ گنده که شهرداری گذاشته بود تا دور و برش گل و گیاه بریزد و مثلا حرکت بزند. چندتا شمع می‌آوردیم و یکی دو نخ وید اگر بود و حرف می‌زدیم. زیادی که مزخرف می‌گفتیم، هژبر شعرهای من را می‌خواند به اسم «یه شاعر ناشناس آنارشیست». توی پَرَش نمی‌زدیم چون ادا نبود. خودنمایی نمی‌کرد. می‌دانست که کم حالیمان است. مخصوصا اگر دانیال و احمدرضا هم بودند که همه می‌دانستیم از بیخ عربند. موقع حرف زدن و مزخرف گفتن هم حتا پا نبودند. اما احمدرضا خوب بلد بود وید بپیچد. دستش نمی‌لرزید. بالاتر هم می‌پرید، کُک و آیس ولی با ماها حواسش جمع بود. فهمیده بود ما فقط تخمِ تا این‌جایش را داریم برای همین پیشنهاد هم نمی‌داد. لیلا هم کتاب می‌خواند اما سر به هوا و گیج می زد. یک طورهایی انگار همیشه چِت بود اما خیلی خوانده بود.
آن روز هژبر پرسیده بود که جز صادق هدایت کدام نویسنده دیگرِ خودمان خودکشی کرده و چطوری. لیلا اسم یکی را آورده بود که کف هژبر حتا برید. همان وقت فقط تا این‌جا فهمیده بودم که توی اسمش نعل داشت. دفعه بعد هژبر چندتا نمایش‌نامه و داستان ازش گیر آورده بود. صندلی را سندلی نوشته بود. حال کردم باهاش. بعد هم زندگی‌نامه‌اش را خواند و این که با قرص خودکشی کرده و یک هفته رفته توی کما. احمدرضا خندید: «مرتیکه مزقل تو که می‌خوای قرص بخوری خب چرا لب مرزی؟» هژیرِ لعنتی همان وقت بود که از احمدرضا پرسید مگر ترامادول را باید چندتا خورد تا کار تمام شود. من حواسم پی نوشته‌های آن نویسنده بود و اسمش که الان سرچ کردم: «عباس نعلبندیان» بود.
*
اتاق من این‌جا، بالاترین طبقه خانه‌مان است. برای خودم دستشویی و حمام و یک راهرو دارم. اتاق خواب پدر و مادرم طبقه وسط، یکی پایین‌تر است که غیر از حمام و جکوزی، یک دستشویی جداگانه دارد. یک آشپزخانه و بار کوچک و نشیمنی که تویش از این «سینمای خانگی»‌ها ساخته‌اند. عصرها تا شب ولو می‌شوند روی مبل‌های راحتی و از روی میز جلویشان که انواع و اقسام هله‌هوله را توی کاسه‌های کریستال و نقره ریخته‌اند، خوراکی برمی‌دارند و آخر شب زیر مبل‌، لابه‌لای تشکچه‌هایش و لبه‌ی قالی و روی پارکت پر از خرده شیرینی، چیپس، پوست تخمه و لکه‌های چای و نوشابه است. طبقه‌ی اول هم دوتا سالن پذیرایی که با سه‌تا پله از هم جدا می شوند و یک نهارخوری که میز بزرگ دوازده نفره دارد با شمع‌دان و بند و بساطش که مال سفره عقد مادرم است. این‌ها را به خودم یادآوری می‌کنم تا هی یادم نرود. از وقتی برایم پرستار آوردند و دکتر و فیزیوتراپ برای چک‌آپ می‌آیند خانه، دیگر آن چند تصویر کوتاه از خانه را نمی‌بینم. با حساب این تقویم روی کامپیوتر زیر دستم حالا دو ماه شیرین گذشته و تا حالا دو تا پرستار عوض کرده‌اند. من که برایم فرق نمی‌کرد اما لابد مادر و پدرم باهاشان حال نکرده‌اند. اولی زن میان‌سال بود که پسربچه‌ی شیطانش را هم گاهی می‌آورد. اسم پسرک مرتضا بود و می‌آمد جلوی من شکلک درمی‌اورد و من هم با حرکت چشم‌هایم باهاش بازی می‌کردم. یه بازی‌ای که فقط خودمان می‌فهمیدیم. می‌آمد روی جاپایی ویلچرم تا سرش هم‌قد سر من بشود و با حرکت چشم‌هایم سرش را به چپ و راست می‌چرخاند گاهی من وسط کار جهت حرکت چشمم را برمی‌گرداندم یا برخلاف تصورش دو سه بار فقط به چپ یا راست حرکتش می‌دادم که گیر می‌افتاد. چشمم را بالا و پایین  که می‌کردم، عوض این‌که سرش را بالا و پایین کند تنه‌اش را روی ویلچر بالا و پایین می‌کرد که یک بار تعادل ویلچر به  هم خورد و از جلو پرت شد. در بالکن بسته بود. من افتاده بودم روی زمین و زن با مرتضا دعوا می‌کرد. حتا انگار زدش، صدای سیلی‌واری شنیدمو جیغ مرتضا را. من همان طور روی زمین چپه افتاده بودم که برای اولین بار اشکم درآمد. برای مرتضا نه خودم. مرتضا آن روز یک فکر دیگر هم به سرم انداخته بود که چون دلم برایش می سوخت نخواستم مجبورش کنم. این‌که می‌توانم با کمک یا فشار و حرکت ناخودآگاه کسی خودم را خلاص کنم.
×
پرستار دوم مهم نبود. یعنی یک هفته بیشتر نبود آن هم نیمه وقت. مادرم مجبور بود بیمارستان نرود یا اگر موقعیت اورژانسی پیش آمد خاله‌ام را خبر کند. خاله‌ی برما مگوزیدم هم به من دست نمی‌زد و فقط پای تلفن با دوست و فامیل حرف می‌زد و خوبی‌اش این بود که من هم از اوضاع خانواده با خبر می‌شدم. بیشتر از آن وقتی که سالم بودم. مرده شور همه شان را ببرد.
بعد مه‌سا آمد. مادرم نشسته بود جلویم و می‌گفت: «مهسا جون تقریبا هم‌سن و سال خودته. از شهرستان، مشهد مهسا جون؟» صدایی آمد که: «نه خانوم ...» مادرم لبخندی حواله‌ی پشت‌سر من کرد و باز توی چشم‌هایم گفت: «آره از ...  دانشگاه قبول شده اومده تهران. حالام درسش تموم شده ولی روی پای خودش واستاده. دیگه برنگشته به شهرش. این‌جا کار می‌کنه و زندگی می‌کنه. فعلا قراره شبانه‌روزی این‌جا بمونه ازت مراقبت کنه تا ببینیم چی می‌شه» بعد هر دو پشت سر من ایستادند و حرف‌ زدند. مادرم برایش از دستگاه من می‌گفت که با آن می‌نویسم و غذا که باید با قاشق بهم بدهد و سیستم شاشیدن و ریدن و پریود و هر چیزی که به پایین تنه ربط دارد. برایش گفت که جایم را از جلوی پنجره قدی و بالکن زیاد تغییر ندهد تا حوصله‌ام سر نرود و گفت که با پدرم مجبورند گاهی تا دیروقت کشیک باشند و یا به سمینارهای داخلی و خارجی بروند و شماره‌های بیمارستان و ... را بهش داد. مهسا قرار شد توی اتاق من تختی برای خودش برپا کند و همین‌جا بخوابد. مادرم جلوی من زانو زد و گفت: «حتما دوستای خوبی می‌شین.»
×
ذهنم دارد می‌پرد. دوست ندارم زیاد به خودم و وضعیتم فکر کنم چون هر چه بیشتر اوضاعم را تحلیل می‌کنم، حالم بدتر می‌شود. برای هژبر نوشتم که «دیدی برق می‌ره چه جوری می‌شه؟» سرش را تکان داد و من باز نوشتم «وقتی برق می‌ره آدما مجبورن ساکت و بی‌حرکت بشینن یه گوشه. مجبورن هیچ کاری نکنن. درحالی که امکانات بالقوه اون کارا هست. یعنی تلویزیون هست، نمی‌تونن ببینن. تلفن هست، نمی‌تونن باهاش حرف بزنن. کتاب هست ولی نمی‌تونن بخونن. بهترین کار وقتی برق می‌ره دراز کشیدن یه گوشه‌ است یا نشستن بی‌حرکت و فکر کردن و صبر کردنه. این آخری فرق من با آدمای بی‌برقه؛ یعنی اونا صبر می‌کنن تا برق بیاد ولی من امیدی به اومدن برق ندارم.»
هژبر وقتی دید انگشتم دیگر حرکت نمی‌کند، گفت: «درست می‌گی. مثالت خیلی قشنگ و خوب بود. اما راستش من تموم این مدت داشتم به این فکر می‌کردم که تو تازگیا چقدر درکت بالا رفته یعنی انگار زیادم بد نشده برات. برق رفته و تو همش نشستی و فکر می‌کنی و می‌نویسی... شعر بنویس. لابد شعراتم خیلی فرق کردن.»
 هژبر را این طوری دوست ندارم. این طوری که مدام  می‌خواهد امیدوارم  کند به چیزی. احمق می‌شود.

--
دکتر روان‌کاو از دوستان پدرم است. در حقیقت من عمو صدایش می‌کردم (هژبر وقتی نوشته‌هایم را می‌خواند اصرار دارد بگوید من زیادی دارم از فعل‌های گذشته استفاده می‌کنم. احمقانه است که بخواهم وانمود کنم چیزی تغییر نکرده. یعنی هژبر واقعا چنین چیزی از من می‌خواهد؛ این که مثل قدیم باشم. وقتی بدنم مثل قدیم نیست وقتی حرکاتم مثل قدیم نیست. وقتی نمی‌توانم حتا صدای خودم را بشنوم. برایش نوشتم: «یادت هست بچه بودیم، برای این‌که به هم ثابت کنیم ترسوییم جلوی چشم همدیگر محکم دست می‌زدیم‌ و بعد وقتی طرف پلک می‌زد، یا حتا سرش می‌پرید می‌گفتیم بهش ترسو؟» یادش بود. طبعن باید یادش می‌ماند چون توی بچگی این اتفاق خیلی می‌افتد. باز می‌نویسم: «من حتا نمی‌تونم بترسم، جابخورم... می‌فهمی اینا رو؟ بعد تو گیر می‌دی به زمان فعل‌هام. هیچی مثل قبل نیست.» گریه‌ام گرفته بود بعد از مرتضا، این دومین باری بود که گریه‌ام می‌گرفت. خوشحال شدم). دکتر می‌گفت: «جلوی خودت رو نگیر. به وضوح داری با خودت می‌جنگی.» و من لج می‌کردم. زیر چشمی به صفحه سفید و انگشت سبابه‌ی بی‌حرکت من نگاه می‌کرد و رویش را برمی‌گرداند. بلند می‌شد و می‌رفت توی بالکن سیگارش را روشن می‌کرد وقتی برمی‌گشت توی آستانه‌ی در بالکن، جایی که جلوی چشم‌های من بود رگ‌های سرخ را میان سفیدی چشم‌هایش می‌دیدم. آن وقت دیگر دکتر نبود؛ می‌شد عمو احمد.
می‌خواستم برای سومین بار حالا برای خودم گریه کنم. به حال خودم اما باز دوست نداشتم جلوی هژبر باشد. لابد حالا باید خیلی مهسا را دوست داشته باشم چون آمد و هژبر را صدا زد برای چای روی میزی که پشت من بود و من اشک‌هایم را رها کردم و گذاشتم سرازیر بشود. خوشحال بودم. حالا غیر از حرکت انگشت سبابه و تخم چشم‌ها کار دیگری هم بود که اختیارش را داشتم. داشتم کم کم مالک خودم می‌شدم.
×
گاهی شک می‌کنم. دلم می‌خواهد زمان برگردد به روزهای پارک، به حرف‌هامان و من با سر بروم توی شکم همه‌شان و بروم آن طرف که بچه‌ها بازی می‌کنند. قبل از رفتنم بلند شوم روی تخته سنگ بایستم و به‌شان بگویم «بد راهی می‌رین، خیلی بد» و خیلی پیشگویانه از وضعیت حالای خودم بگویم و بعد که همه، حتا لیلا و سمانه خیره نگاهم کردند در افق دور بشوم. دلم می‌خواهد قبل از رفتنم هم بهشان بگویم که آن شاعر آنارشیست هم خود منم و دیگر ابا ندارم و می‌توانند به من هم بخندند و مسخره‌ام کنند. همه‌ی این فکرها شیرین است و من از تصورشان لذت می‌برم. اما بعد مثل خیلی اوقات، غرق گذشته که می شوم، همه چیز یادم می‌رود و می‌خواهم آن لحظه دور شدن در غبار و افق را بسازم و برایشان دست تکان بدهم، دست‌تکان‌دادنی که آخرین تصویر را در ذهن‌شان هک کند و بعد ... . دستم تکان نمی‌خورد. بالای تپه نایستادم. سایه‌ی هیچ درختی روی من نیست و هیچ قلوه سنگی از زیر پاشنه‌هایم در‌نمی‌رود. می‌نویسم: «ما با خودمون چیکار کردیم؟ هنوز داریم چیکار می‌کنیم؟» یاد سگ پشمالوی سفیدی می‌افتم که یک روز سمانه با خودش آورده بود. اسمش را گذاشته بود «نیچه» دستم میان نرمای زیر گلوی نیچه فرو بردم و به گرمای نفس زنان بدنش رسیدم. حس عجیب زندگی بود و یک لحظه به فکرم زد که این گرما را با یک فشار کوچک، همان‌جا از بین ببرم. خیلی آرام بود. خوشش آمده بود و نمی‌دانست توی سر من چه غوغایی است تا سر انگشتانم که حالا آن لوله‌ی غریب زیر گلویش را پیدا کرده بود. مثل آن روز صبح. صبح مبدا تاریخ. صبح مقصد تاریخ. صبح آقای نعل‌بندیان. صبح روز موعود. روزی که با من‌ و من و پچ پچ و حرف‌های زیرجلکی همراه شد. صبح روز هفتم مهر.
+
مهسا که آمده یک آینه هم با خودش آورده. حواسش خیلی جمع است. مادرم هم همین را گفت: «چه دختر تیزی، چه به فکره.» و من توی آینه پدرم را دیدم که سرش را تکان داد و توی آینه کمر مادرم را گرفت و سه نفری به ترتیب قد توی آینه بودیم. من اگر روی ویلچر نبودم قدم از مادرم بلندتر بود اما حالا به قاعده‌ی یک خانواده شده‌ایم. به ترتیب قد و قدرت. از پدرم تا من. مهسا گفته بود آینه به درد این می‌خورد که هر لحظه بتواند مراقبم باشد. نمای عقب و جلو را با هم داشته باشد. بعد توی آینه دیدم که دستش را روی شانه‌ی من گذاشت و گفت: «این طوری دیگه حوصله‌اش هم سر نمی‌ره و می‌تونه همه جا رو ببینه و بفهمه کی اومد و کی رفت.»
بعد روز اولِ آینه، کیف آرایشش را درآورد و جلوی من شروع کرد به ساخت‌وساز. تمام که شد رو کرد به من و گفت: «خوشگل شدم؟» چشمم را آوردم پایین. با ذوق گفت: «قربونت برم گلم.» و نزدیک صورتم شد، گونه‌ام را بوسید و بعد نگاهی کرد و خندید «ا لپت ماتیکی شد.» خنده‌خنده داشت با دستش می‌کشید روی پوست لپم. خیلی محکم می‌کشید. از آینه دیدم. انگار خیالش از بی‌حسی من راحت باشد که آن طور بی‌رحمانه می‌کشید روی پوستم و بعد شستش را تفی کرد و باز مالید. حالم بد شده بود. باز گریه‌ام گرفت. باید توی جلسه‌ی روانکاوی بعد به عمو احمد بگویم که باز کردن راه اشک و فعال کردن غدد اشک‌زای من کار مزخرفی بوده. از وضعیت خودم متنفرم. خیلی رقت‌انگیز شده‌ام. تا یک طوری می‌شود می‌زنم زیر گریه. بعد همه دورم حلقه می‌زنند و چشم می‌دوزند به این صفحه و باید برایشان بنویسم از چه چیزی ناراحتم. اگر ننویسم همه را کف دست روانکاو می‌گذارند و عمو احمد در بخش درمانیِ «هفته‌ای که گذشت» زیرپاکشی می‌کند ازم بلکه بفهمد و به بقیه بگوید. حتا دیده‌ام که هژبر هم گاهی فریب‌ خورده و چیزهایی را که برایش نوشتم و به حالت‌هام مربوط بوده گذاشته است کف دست عمو احمد. می‌خندم و برایش می‌نویسم «تورَم خریدن بدبخت؟» حالا هژبر آمد. آینه را دید و حال کرده و بعد مهسا را می‌بیند و من تصور می‌کنم باز هم حال کرده. حالا هم دارم می‌بینم‌شان و هم صدایشان را می‌شنوم.
«چطوری آقاهژبرآقا؟ ... خوب شد نه؟» هژبر دارد مهسا را نگاه می‌کند «خیلی خوب شد» بعد یک هو مهسا از پشت صندلی مرا بیشتر به طرف پنجره هل می‌دهد، طوری که تنها در اتاق را از گوشه‌ی آینه ببینم. صبح‌ها جایم این‌جاست. یک طوری که بتوانم بیرون و درخت‌ها و آسمان و دوتا آپارتمان روبه‌رویی را ببینم. هژبر می‌آید کنارم: «چطوری بچه‌مایه‌دار؟» می‌نویسم: «خودت چطوری هیز دخترباز» می‌خندد و پشت صندلی و احتمالا مهسا را نگاه می‌کند. با صدای آهسته‌تری می‌گوید: «این چرا به من می‌گه آقا هژبر آقا» می‌نویسم: «بچه شهرستانیا رو مسخره نکن. جدی.» این جدی را باید هر بار جدی حرف می‌زنیم بگوییم. از یادگارهای پارک است. شوخی‌ها و جدی‌ها همه با یک لحن بود و خیلی وقت‌ها قابل تشخیص نبود و باعث جدل می‌شد و این‌که اصلا توی پارک زبانی داشتیم که خیلی‌اش را خودمان می فهمیدیم. زبانی که حالا من دارم فراموشش می‌کنم. چون دیگر کمتر بچه‌ها را می‌بینم. می‌نویسم: «سمانه و لیلا کجان؟ خیلی وقته سر نزدن.» هژبر هنوز حواسش پی مهساست. رویش را به اینه می‌کند و می‌گوید: «می‌آن لیلا که ترمش از بهمن شروع می‌شه باید بره مشهد دنبال خونه و خوابگاه.»
مهسا را توی آینه می‌بینم که خودش را می‌رساند پشت صندلی من و آرنجش را می‌گذارد روی دسته‌ی ویلچر و خم می‌شود و یقه‌اش می‌افتد پایین و توی سایه روشن چاک سینه‌اش را از این‌جا، از توی آینه می‌بینم.
«ببخشید هژبر آقا ناغافل صداتونو شنیدم اگه آشنا بخواین تو مشهد من دارم. چندتا دوست دارم اون‌جا یه خونه گرفتن باهم زندگی‌می‌کنن و دانشجوان.»
می‌نویسم: «خرمگس معرکه‌اس دیگه.»
+
یک چیزهایی را دوست ندارم بنویسم. فردایش می‌آیم می‌خوانم و حالم دوباره بد می‌شود. من کسی هستم که خیره شده به یک نقطه از نرده‌ی بالکن و ساعت‌های طولانی‌ست دارد انحنای یک میله را می‌بیند که پس‌زمینه‌اش درخت‌ها و شاخ و برگشان است که پس زمینه آن‌ها هم یک ساختمان چهار طبقه است. آدمی که ساعت‌ها با خودش بازی می‌کند که می‌خواهد کدام یک از این‌ها را ببیند، برای دیدن میله درخت‌ها و ساختمان را تار می‌بیند با این که می‌داند هستند. ساختمان را می‌خواهم ببینم اما طرح محو میله و شاخه‌ها نمی‌گذارد. سماجت نمی‌کنم چون اگر همه جای ساختمان و طبقاتش را ببینم مثل یک کیک توی بشقاب زود تمام می‌شود. چقدر گاهی هوس کیک می‌کنم. کیک شکلاتی بی‌بی با آن مزه‌ی خنکش هنوز یادم مانده. یا طعم شکلات تلخ که گس می‌شد. گفتم گس یاد خرمالو افتادم دوست دارم خودم پوست نازکش را آرام با گوشه‌ی ناخنم بکنم. گوشه‌ی ناخن گفتم یاد دست‌هایم افتادم. موهای بین هر بند انگشتم زیاد شده، ناخن‌هایم بلند شده موهای سرم را مادرم یا مهسا گاهی کوتاه می‌کنند. نه زیاد مادرم یک بار پشت سرم با پچ پچ به مهسا چیزی گفت مثل این‌که زیبایی من باید حفظ شود توی حرف‌هاش کلمه «دختر» داشت مثل این: «هر چی باشه دختره.» دختر. من دخترم. من هنوز دخترم. فکر نمی‌کنم. فکر نمی‌کنم. فکر نمی‌کنم. فکر نکن. مادرم خودش ناخن‌هایم را صاف می‌کند و فکر می‌کند من دوست دارم لاک بزنم. تازه می‌فهمم مادرم چقدر حواسش نبوده. من از لاک متنفرم از ناخن‌های بلند هم. من ناخن‌هایم را می‌جویدم از لمس سر انگشت‌هایم با انگشت‌های دیگرم لذت می‌بردم. باز بر‌می‌گردم. با همان یک ذره ناخن و گوشه‌هایش دو طرف برچسب یک نوشته را کنده بودم و به شیشه‌ی اتاقم چسبانده بودم. برچسب شفاف بود و وقتی شیشه اتاقم تمیز بود انگار روی آسمان نوشته بودند: "حالا که بدون اراده به این دنیا آمدم با اراده آن را ترک می‌کنم." ترجمه‌اش می‌شد چیزی شبیه این. از این گل‌واژه‌های مسخره بود ولی همان وقتی که دیده بودمش خیلی بهم چشبیده بود. بعد که دوباره برگشتم به خانه دیدم همه پوستر‌ها و این برچسب را کنده‌اند. هرچند ده بیست روز طول کشید تا متوجه بشوم.
این از آن نوشته‌هایی است که دوست ندارم دوباره بخوانمش. یک دور الان خواندمش از همه بیشتر کلمه «دختر» اذیتم می‌کند.
+
«عمو احمد اگه  امروز بخوای حالمو بگیری منم بدجوری حالتو می‌گیرم.»
می‌خواهم جمله آخر را پاک کنم که پشت سرم نشسته و می‌خواند. نباید به این زودی بند را آب می‌دادم. خندید، ابله؛ دارد می‌خندد.
«قربون تو برم. من اصلا این‌جام که تو حالم رو بگیری عزیز دلم.»
توی دلم می‌گویم باشه برات دارم. و می‌نویسم: «ببخشید. امروز زیاد خوب نیستم» می‌گوید چرا، که خب جواب این سئوال خیلی ساده است، حتا به دروغ و یک سری مزخرفِ تکراری به هم می بافم که او هم مزخرفات تکراری و حال به هم زنش را بگوید. من هم خیره می شوم به آپارتمان روبه رو.
فکر می‌کنم من بهانه‌ام. نمی‌فهمند که با این جلسات حال من بهتر نمی‌شود. اصلا حال من اگر بهتر شود یعنی چه؟ یعنی با روانکاوی می‌توانم دوباره بروم دوچرخه‌سواری و اسکیت؟ می‌توانم درس بخوانم. با دوستانم بگردم یا می‌توانم با کسی بخوابم یا چی؟ از آن طرف هم که نگاه می‌کنم حال بد هم معنا ندارد. نهایت کاری که می‌شود بکنم این است که ماهیچه‌های گلویم را منقبض کنم تا سوپ لجنی که هر روز می‌خورم پایین نرود و برش گردانم روی لباسم. که آن‌هم حال مهسا را می‌گیرد. بعد مادرم را صدا می‌کند که می‌آید و با قربان صدقه‌هایش حالم را بدتر می‌کند و من هم بعد از کمی لج‌بازی وقتی دیگر قدرتی برایم نماند که گلویم را ببندم، یک هو ول می‌کنم و همه‌ی آن مایعِ گاهی ترش گاهی شور و بی‌بو و بی‌خاصیت از گلویم می‌ریزد توی معده‌ام. گاهی هم هر چه می‌پرسند جواب نمی‌دهم. روی صفحه فقط خط و نقطه می‌گذارم یا علامت‌های عجیب و غریب ولی باز  طولی نمی‌کشد که وقتی چیزی می‌خواهم دگمه زنگ کنار انگشتم را فشار می‌دهم که بیایند و زیرم را پاک کنند یا هژبر را خبر کنند. نمی‌دانم عمو احمد بابت این جلسات چیزی هم از مادر و پدرم می‌گیرد یا نه که لابد برای وقتش هم که شده نهایتا هدیه‌ای می‌گیرد یا سکه‌ای یا پول توی پاکت. پدرم از آن‌ها نیست که زیر دین کسی بماند شاید هم چیزهایی بو برده بود از آن وقت‌ها. وقتی من با همه‌ی بچه‌گی و حواس‌پرتی فهمیده بودم حتما پدرم هم فهمیده بود. یک روزی توی همین جلسات لابه‌لای خاطراتی که برای عمو احمد می‌گویم از میان تصاویر باقی‌مانده از دوران نوجوانی آن روز عصر را هم تعریف می‌کنم. اما نه به این زودی‌ها. فعلا با فکرش بازی بازی می‌کنم چون یکی از لذت‌های زندگی‌ام شده یا مثل هدف که تا سرحد مرگ عصبانی‌اش کنم بعد ببینم چه پیش می‌آید. باید بترسد و سعی کند تنها شاهدش را که منم، از بین ببرد. باید صبر کنم تا تابستان. تابستان یا بهار خوب است، پنجره‌ها باز می‌شود و هوای تازه می‌آید تو و بدبختی‌ها از پنجره پرتاب می‌شوند بیرون.
×
مهسا دارد با دوست پسرش حرف می‌زند. پسره سرباز است. یک جایی نزدیک کرج افتاده و گاهی می‌آید تهران. مادر و پدرم نباشند می‌آید خانه ما. همین‌جا توی اتاق من. این را قبلا با مهسا هماهنگ کردیم. یعنی بیست روزی که از آمدنش گذشت یک روز خیلی غمگین‌طور آمد جلوی صندلیم و گفت که ما تقریبا هم‌سن هستیم و باید هوای هم را داشته باشیم و این‌که مهسا به خاطر شرایط من نمی‌تواند از خانه راحت بیرون برود. مرخصی‌هایش هم کوتاه‌اند آن هم وقتی مادر یا پدرم خانه باشند و نتوانسته ظرف این بیست روز مجید را ببیند. گفت که این را به من می‌گوید چون می فهممش چون مثل هم هستیم. کاش می‌توانستم بخندم که یعنی نفهمیده که ما مثل هم نیستیم. نهایتا نگذاشتم حرفش تمام شود. برایش نوشتم: «خیالی نیست رفیق. مخلصتم هستم. هر وخ دوس داشتی بیارش. هیشکی نمی‌فمه.» و دستی با این لحن و رفاقتی گفتم که بداند من از آن خودچس‌کن‌های عقده‌ای نیستم و من را خوب نشناخته. پرید بغلم کرد «قربونت برم خانومی.» واقعا خوشحال شد. از آن وقت تا حالا فقط یک بار مجید آمد مرخصی و شرایط این‌جا هم خوب بود و من دیدمش. آمده بود انگار کنار ویلچرم که مهسا بهش گفت بیاید روبه‌روی چشم‌های من بایستد و روی صفحه زیر دستم را بخواند. من زودتر تایپ کرده بودم: «سلام»  پسر لاغر و انگار قد بلندی بود. چشم‌های درشت مشکی داشت و لباس خاکی رنگ سربازی تنش بود. موهایش هم کوتاه درآمده بود. انگار سه‌ماه آموزشی‌اش تمام شده بود. نمی‌دانست چه بگوید. دلم برایش سوخت که توی لباس سربازی معذب بود و مثل یک جوجه دست و پایش لق می‌زد و انگار با دیدن من دست و پایش برایش اضافه آمده بودند یا از داشتن‌شان خجالت می‌کشید. از آن تیپ‌هایی نبود که چشمم را بگیرد ولی صاف و ساده به نظر می‌آمد. نوشتم: «لطفا راحت باشین. انگار من نیستم. خب واقعا هم نیستم. اصلا لازم نیست پیش من باشین فکر نکنم تا چند ساعت دیگه چیزی بخوام. خونه بزرگه هرجا دوست داشتین برین.» برایم عجیب بود که چطور عین دو ساعت را روی تخت مهسا نشستند و حرف زدند. درست روبه روی آینه‌ی قدی جلوی چشم من. 
حالا به خیال خودش صدایش را نمی‌شنوم. آرام حرف می‌زند. آن قدر که خودش به تجربه فکر کرده من نمی‌شنوم. این اولین حقه‌ای بود که برای همه سوار کردم و خوب گرفت. هرچند باید اعتراف کنم اتفاقی بود و اگر بقیه هم کمی باهوش‌تر از اینی که هستند بودند قضیه را می فهمیدند.
روز‌های اول به هوش آمدنم. وقتی حواسم کمی جمع شد. خیلی منطقی شروع کردم به امتحان حواسم. یعنی توی مغزم مثل همیشه فکر کردم که دارم پایم را تکان می‌دهم. یا دستم را روی ملافه می‌کشم. بو می‌کشیدم. بعد فهمیدم کم کم که دایره نگاهم محدود است. یک هو صدایی می‌شنیدم از طرف راستم اوایل که درد داشتم فکر می‌کردم به خاطر درد شدید است که نمی‌توانم برگردم و این که دور و برم مدام می شنیدم «آسیب نخاعی» باعث می‌شد اولین توقعی که برآورده نشود چرخاندن گردنم باشد. اما بعد که دردی نبود، تعجب می‌کردم که در آن لحظه قاعدتا باید گردنم را چرخانده باشم اما نچرخیده و زاویه دید من همان قبلی است. عادت کردن به این وضعیت ترسناک بود. آرام آرام فهمیدم که حواس فیزیکی‌ام درست کار نمی‌کنند. به غیر از قدرت دیدم، شنوایی و لمس انگشت اشاره‌ام و ماهیچه‌هایم که می‌توانستم بگیرم و ولشان کنم که این آخری را توی اولین جلسه فیزیوتراپی فهمیدم. روزهای اولی که مادر و پدر یا دکترها توی اتاق حرف می‌زدند پچپچه می‌کردند و صدایشان آرام بود هیچ خبری نمی‌گرفتم از خودم و شرایطم. بنابراین بنای بر نفهمیدن گذاشتم. یعنی که صدایشان را نمی‌شنوم. روز آخر بیمارستان ازم تست گرفتند که وضعیت کامل توانایی‌ها و شرایط مرخص شدنم را و این‌که بیمارستان و دوا و درمان چقدر برایم کار کرده‌بودند و چقدر موفق بوده و چقدر ناموفق، گزارش بدهند. موقع سنجش شنوایی گفتند هر صدایی شنیدن پلک‌هایم را به ترتیب قدرت صدا و مفهوم و نامفهوم بودنش یک، دو یا سه بار روی هم بگذارم. آن‌جا نطفه‌ی حقه‌ام بسته شد. من تنها صداهای خیلی بلند را پلک زدم آن هم دو بار. قدرت شنوایی‌ام ضعیف گزارش شد. گزارشی که زیر دست تمام آدم‌هایی که با من سر و کار داشتند افتاد یا همه با این جمله مادرم که : «شنوایی‌اش کمی ضعیف شده یه کم بلندتر حرف بزنین جواب می‌ده.»
×
مهسا سربه زیر دارد به مامان می‌گوید «تا حالا که نه... یعنی خانواده‌م خیلی سنتی بودن، اجازه نمی‌دادن.»
«آخی... عزیزدلم.»
«قربونتون برم ولی این رنگ موهاتون خیلی قشنگه.»
«می‌خوای همین رو برات بزنم؟ فکر کنم بهت بیاد.»
«اوا نه خاک عالم. بهم یاد بدین خودم می‌ذارم.»
مهسا یک جوری مرا نشانده که نمی‌بینم‌شان. ناخودآگاه دارم خودم را بیشتر به سمت آینه می‌کشم ولی نمی‌شود، یادم رفته که نمی‌شود. وقتی هم می‌آیند توی قاب آینه، مادرم را می‌بینم که دستش را انداخته دور شانه‌ی مهسا و با هم دارند به طرفم می‌آیند. مادرم از توی آینه لبخند می‌زند و مثل همیشه می‌پرسد: «خب دختر خوشگل خودم چطوره؟» و اصلا به من نگاه نمی‌کند. منتظر نوشته‌ی روی صفحه به مونیتور زل زده. من هم چیزی نمی‌نویسم. صفحه‌ی جلوی رویم یک بازی است. داشتم بازی می‌کردم و از وقتی صدایشان را شنیدم دست نگه داشتم و حالا گیم‌اور شدم و هی چراغ می‌زند و می‌پرسد که می‌خواهم دوباره بازی کنم یا نه. جواب او را هم نمی‌دهم. مهسا می‌آید صندلی را برمی‌گرداند و با دستمال آب دهانم را پاک می‌کند. بعد لوله‌ی نی آب‌میوه را می‌دهد توی دهانم. من نفسم را بیرون می‌دهم. آب‌میوه توی لیوان غل‌غل می‌کند. صدایش را می‌شنوم. مادرم از مهسا می‌پرسد: «موهات یه کم زیادی بلند شده. رنگ بزنی نوک‌شون خشک می‌شه. فردا یه کم کوتاه‌شون می‌کنم، اندازه یه سانت. بعد رنگ کنیم» و دست می‌کشد به موهای مهسا که رو به آینه ایستاده. زنگ می‌زنم. مادرم نگاه می‌کند روی صفحه و می‌گوید: «مهسا جون، یه زنگ می‌زنی به هژبر اگه کار نداره بیاد این‌جا؟»
خراب‌ترش کرد.
مادرم باز می‌گوید: «می‌خوای به عمو احمد بگم بیاد؟»
باز خراب‌تر شد. می‌نویسم «اصلا بی‌خیال. می‌خوام تنها باشم.»
حالا خودم خراب کردم. این جمله مال آن وقت‌ها بود. آن‌وقت‌هایی که خیلی کم تنها بودم. خیلی کم فکر می‌کردم. یادم نمی‌آید دقیقا که به چه حالی می‌رسیدم وقتی مادر یا پدرم می‌آمدند سراغم برای شام یا دیدن فیلم، می‌گفتند بروم پیش‌شان یا خودشان سه طبقه را می‌آمدند بالا و درِ اتاقم را می‌زدند و من بهشان می‌گفتم: «می‌خوام تنها باشم.» یا «ولم کنید.» اما راستش حالا این را نمی‌خواهم. حالا واقعا می‌خواهم هژبر این جا باشد. شعر بخواند یا حرف بزنیم، او حرف بزند و من بنویسم.
***
هژیر برادر بزرگ هژبر بود. یعنی حالا هم هست اما چون توی کماست و روی تخت خوابیده، شک دارم که هنوز  اصلا باشد. مرگ مغزی نکرده ولی دکترها امیدشان کم بود و مادر و پدرش از پس مخارج بیمارستان برنمی‌آمدند. توی بیمارستان پدرم بستری بود اما با همه‌ی تخفیف‌ها و رعایت‌ها باز به مشکل برخوردند. بابا خیال‌شان را راحت کرد بود که هر وقت خواستند خودش یا مامان می‌آیند بالای سر هژیر و بهش سر می‌زنند. خب بابا و مامان اصلا نمی‌دانستند که هژیر اولین شریک سکس خون‌آلود من بوده. اگر می‌دانستند هم به نظر من قسم پزشکی باید وادارشان می‌کرد به بیمار رسیدگی کنند. خیلی خنده‌دار است.
پدر و مادر هژیر و هژبر، اوایل با هر حرکت کوچکی پدر یا مادر مرا صدا می‌کردند تا بروند برای معاینه‌‌ی هژیر. بعد معلوم می‌شد اصلا هیچ حرکتی در دست‌گاه هولوگرام عصبی بالای سرش ثبت نشده و تکان‌خوردنش، فقط توهمِ مادر و پدرش بوده. بعد دیگر خجالت کشیدند و دیگر ساکت ماندند. گاهی من نگران می‌شدم که نکند هژیر واقعا حرکتی بکند و باز آن‌ها به تصورِ توهم هیچ کاری نکنند.
هژیر قبل از من می‌خواست خلاص کند خودش را. شش ماه قبل از هفت مهر. گاهی شنیده بودم پچ‌پچ‌هایی را که دور و بر گفته‌اند من به خاطر هژیر  خودم را پرت کردم. اما فقط هژبر می‌داند که این طور نیست. دست‌کم هژبر می‌داند که دیگر عاشق هژیر نبودم. اصلا من و هژبر به این خاطر به هم نزدیک شدیم.  اول بگویم که فکر می‌کنم مادرشان خیلی بی‌سلیقه بوده که این اسم‌های هم‌شکل را رویشان گذاشته و هژبر گفت که این کار مادرشان بوده. وقت صدا کردن‌شان که همیشه مشکل داشتیم، حالا هم موقع نوشتن اسم‌شان مدام اشتباه می‌کنم. اشتباهی که خیلی گران تمام می‌شود. دوتا آدمی که خیلی با هم فرق دارند. قضیه این‌جاست که هژیر اولین عشق من بود. یعنی اگر هم در دوره‌ای از کسی خوشم می‌آمد، جدی نبود. از همان خوش‌آمدن‌های دختردبیرستانی‌ها بود که از فوتبالیست و بازیگر و خواننده تا پسر همسایه‌شان از هیچ نرینه‌ای نمی‌گذرند. اما هژیر همیشه پس‌زمینه‌ی همه‌ی این‌ها بود. وقتی با هم جمع می‌شدیم محوش بودم. آدم خرابی بود. یعنی متنفر بود. از همه چیز بدش می‌آمد. همه را مسخره می‌کرد. خیلی تخم داشت و از هیچ‌کس نمی‌ترسید. می‌نشستیم لب بلوک‌های سیمانی پارک و آدم‌ها را دید می‌زدیم که از جلو‌مان رد می‌شدند بعد هژیر می‌بافت و می‌بافت. برای هرکدام قصه درمی‌آورد و مسخره‌شان می‌کرد. لباس پوشیدن‌هایشان را هیکل‌شان را موها و کفش‌ها و راه رفتن و همه چیزشان را. من خیلی حال می‌کردم. نمی‌دانم چرا آن وقت‌ها فکر نمی‌کردم با خودم که یعنی یک نفر هم نیست که هژیر از او خوشش بیاید، شاید هم فکر می‌کردم آن یک نفر منم. درواقع با من مهربان بود. پنج سال کوچک‌تر بودم و از اطرافیانم متنفر بودم و توی فحش کاف‌دار پابه‌پای هژیر می‌آمدم. فکرش را که می‌کنم یادم می‌آید که تنها هژبر بود که توی جمع‌مان به لغزبازی‌های هژیر نمی‌خندید. یا دست‌کم لبخندی می‌زد و سعی می‌کرد حرف را عوض کند.
یک روز که دور هم بودیم، سمانه نشسته بود و زانوهاش را بغل کرده بود و برای علی‌خزه اشک می‌ریخت. علی‌خزه از بچه معروف‌های محل بود. موهایش بلند بود تا روی گوش‌هایش و ریش پرپشتی داشت. زیر آن همه مو چشم‌های درشتی داشت که سمانه می‌گفت انگار همیشه اشک تویشان جمع شده. کنکور قبول نشده بود و می‌خواستند بفرستندش. به سمانه گفته بود پایش رسید آن طرف آب کار او را هم درست می‌کند تا برود. این‌ها را تعریف کرده بود که هژیر گفت: «گه خورده. خایه‌شو داره الان ببره عقدت کنه با هم برین.» سمانه می‌گفت نمی‌شود که همین‌طوری برود بگوید بیا من را عقد کن. من هم به هژیر گفتم: «اصلا شاید نخوان با هم عروسی کنن. مگه تو خودت همیشه اونایی رو که عروسی می‌کنن مسخره نمی‌کنی؟ نمی‌گی می‌شه همین‌طوری آدما با هم زندگی کنن و اون یه تیکه کاغذ احمقانه فقط به درد چاک کیون می‌خوره؟» هژیر خیره شد به من توی چشم‌هاش آتش بود. چشم‌های همه سرخ بود با دوتا سیگاری‌ای که چرخانده بودیم اما چشم‌های هژیر آتش بود. گفت: «تو گه خوردی می‌خوای حال منو جلو همه بگیری؟» پشیمان شده بودم نمی‌توانستم جمعش کنم. اما نمی‌توانستم هم وا بدهم. گفتم: «گه رو تو خوردی که برای حرف منطقی جواب نداری.» و منتظر شدم بپرد طرفم. اما یک تکه سنگ پرت کرد طرفم. سمانه گریه می‌کرد «بابا ول کنین به درد من برسین.» لیلا دستش را انداخت دور شانه‌ی سمانه. هژبر هم گفت که بهتر است بی‌خیال شویم.
^^^
بوی اولد‌اسپایس می‌آید. حوب می‌شناسم. جعبه‌اش حتا یادم است. مال پدربزرگ بود و جعبه‌ی سفید داشت که یک کشتی آبی عقب بود و صورت ناخدا جلوی کشتی توی یک دایره بود. آخرهای عمر پدربزرگ جعبه‌اش قرمز شده بود با سفید همان طرح را داشت. خمیر ریش هم داشت توی همان جعبه. بعد از پدربزرگم دیگر الداسپایس نشنیدم تا روزی که از مدرسه فرار کردم. فرارِ فرار هم نبود. می‌خواستند ببرندمان قم. گردش علمی، زیارت و مسجد و مرقد و این‌ها. سوار اتوبوس نشدیم و از کنار دیوار قاطی شلوغی رفتیم توی پیاده‌روی پایین مدرسه پشت شمشادها قایم شدیم. با آیدا بودم. رفتیم بستنی خوردیم. گشت زدیم. اما کسی نبود. همه‌جا سوت و کور بود. پیرزن‌ها و پیرمردها خرید می‌کردند یا توی پارک‌ها شطرنج بازی می‌کردند. از بروبچه‌ها هم هیچ‌کس نبود. حوصله‌مان سر رفته بود. انگار وقتی ما مدرسه هستیم شهر هم ساکت و بی‌اتفاق بود. هرچند اتفاق زیر سقف‌ها بود نه توی کوچه خیابان. کلید را انداختم و در  حیاط را باز کردم. از جلوی در ورودی ساختمان، از توی همان راهرو بوی الداسپایس زد توی مشامم. یاد پدربزرگم افتادم. آن قدر که نزدیک بود داد بزنم و صدایش کنم و بگم من از مدرسه آمدم. صدای خنده آمد و من به هوش شدم. ساکت، گوش کردم. صدای موسیقی بود و صدای خنده‌ی مادرم و صدای لیوان‌های شیشه‌ای و صدای بم مردی آن میان که چیزی تعریف می‌کرد. کیفم را همان‌جا گذاشتم و آرام بالا رفتم. صدای عمو احمد را از همان خنده‌ها شناخته بودم اما باز می‌خواستم ببینمش یا پدرم را هم باهاشان ببینم که مثلا از اتاق کارش می آید بیرون. بوی الداسپایس توی هوا موج برمی‌داشت و من توش شنا می‌کردم. مردک احمق این قدر فکر نکرده بود که بو می‌ماند. دوست داشتم بایستم و ببینم چکار می‌کنند. حرف‌هایشان را بشنوم. ببینم از من چیزی می‌گویند. توی راه‌پله‌ها نشستم. گرسنه‌ام بود. دلم قار و قور می‌کرد.  مادرم گفت: «وای نکن احمد» از جا پریدم فکر کردم اذیتش می‌کند. آدم وقتی بچه‌است خیلی خر و احمق است. بعد دیدم توی بغل هم ایستاده‌اند. به بهانه‌ی آهنگ تکان می‌خورند. عمو احمد گردن مادرم را می‌بوسید و دستش را روی پشت مادرم می‌کشید از بالا تا خیلی پایین‌تر بعد به کونش که می‌رسید فشارش می‌داد به خودش و خودش را هم می‌داد جلو و آن‌جا بود که مادرم می‌گفت وای نکن. یک بار هم گفت «چه سفت شده.» برگشتم. کیف‌ام را برداشتم و رفتم توی کوچه‌ها گشتم. شاید اگر الان بود می‌نشستم همان‌جا و تا آخرش نگاه می‌کردم و شورتم هم خیس می‌شد. مثل همین الان که از نوشتنش این طوری شدم. می‌گویند آدم با دیدن پدر و مادرش تحریک نمی‌شود. اما حالا بدم نمی‌آمد عمو احمد را ببینم که افتاده روی مادرم و خودش را تکان می‌دهد یا مادرم زانو زده جلوش و سرش هی جلو و عقب می‌رود. کاش نرفته بودم.
حالا بوی الداسپایس می‌آید و من دیگر عمو احمد را از آینه می‌بینم که می‌آید. مهسا هی چرخ می‌زند. صندلی‌ام را می‌برد کنار مبل که قرار شده از چند جلسه‌ی قبل عمو احمد آن‌جا بنشیند و صندلی من کنارش. حالم بد است. برای مهسا می‌نویسم ته‌اش توی پرانتز می‌گویم به عمو احمد نگوید. می‌نویسم: «تروخدا دست به سرش کن. حوصله ندارم امروز.» مهسا گاهی حال می‌دهد، خوب هم حال می‌دهد. عمو احمد که در را باز می‌کند بعد از سلام و احوال‌پرسی تا می‌خواهد بیاید سراغم بهش می‌گوید:«آقای دکتر. امروز یه کم وضع مزاجیش بده. یه چیزی خورده نساخته بهش من باید مرتب زیرش رو تمیز کنم. یه ضد اسپاسم هم زده. یه کم شُلش کرده.»
عمو احمد می‌آید نزدیکم دست می‌کشد به سرم. موهایم را به هم می‌ریزد. «آخ آخ چرا این دختر خوشگل ما این طوری شده. تازه می‌خواستم بگم چقدر امروز سرحال‌تری چه موهات قشنگ شده.»
«آره صبح براش سشوار کشیدم. جیگر شده ناقلا.»
«مهسا خانم حقیقتا مثل خواهر هستی براش.»
می‌نشیند روی مبل. لعنتی انگار خیال ندارد برود. کاش واقعا اسهال بود و یک بو و صدایی از خودم درمی‌کردم که سرتاپایش گهی شود با بوی الداسپایس‌اش.
«خب عمو جون، در چه حالی؟»
می‌نویسم: « اسهال»
«نه روح و روانت رو می‌گم. چیزی اذیتت نمی‌کنه؟ توی هفته مشکلی نداشتی؟»
می‌خواهم بنویسم آره تو اذیتم می‌کنی و بوی ادکلنت با سبیل‌های کلفتت که نمی‌دانم چطور با آن‌ها زن‌ها را می‌بوسی. می‌نویسم: «نه»
«چیزی نوشتی از اون تکلیفات؟ بدی من ببرم بخونم.» تکلیف یک جور روزانه‌نویسی شاعرانه است. یک جور ذهنی‌نویسی. خودم پیشنهاد کرده بودم برای این که کمتر توی جلسه‌ها حرف بزنم. از بین این نوشته‌ها که هر شب می‌نویسم‌شان و برایشان رمز می‌گذارم، قسمت‌های زیادیش که هذیان و فلسفی و ذهنی‌ست و می‌دانم چیزی ازشان نمی‌فهمد برایش کپی پیست می‌کنم توی یک فایل دیگر و پرینتش را به‌اش می‌دهم تا ببرد و این قدر کلافه‌ام نکند. اسمش را گذاشته تکلیف. لابد فکر می‌کند خودش هم معلم است و با نقشش کیف می‌کند و مشق‌ها را می‌گیرد می‌برد حانه صحیح می‌کند و جلسه‌ی بعدش می‌آید راجع بهشان شر و ور می‌بافد و معلوم است هیچ‌کدام را نفهمیده.
می‌نویسم «وقت نکردم. درس خوندم.»
«عزیزدلم کم‌کاری نکن. تو که بیکاری. نذار این رخوت وجودت رو بگیره ...»
وای شروع کرد دلم می‌خواهد هیمن‌جا ازش بپرسم این ادکلنتون رو از همون وقت که مامانمو می‌کردین دارین یا این شیشه‌ی جدیده. انگشتم رفت طرف صفحه... زنگ زدم. هم‌زمان نوشتم: «ببخشید انگار کارخرابی کردم عمو احمد.»
یک هو خودش را عقب کشید و بلند شد. مهسا را که صدای سریع قدم‌هاش می‌آمد صدا کرد. و خودش از اتاق بیرون رفت.
مهسا که رسید بالای سرم نوشتم «ریدم بهش» و یک علامت خنده گذاشتم و او هم سرش را گرفت توی گردنم و بی‌صدا خندید. و گفت: «می‌گم باید استراحت کنی می‌برمش پایین بهش چایی و شیرینی می‌دم یه کم لاس می‌زنیم تا پدرت بیاد.»
می‌نویسم: «دمت گرم. ببر دم پنجره.»
غروب شده و چراغ‌های خانه‌ها روشن است. آقای نعل‌بندیان اما هنوز نیامده است.

*